Het syndroom van de moeilijke tweede
.
Maxïmo Park is één van de velen. Eén van de vele Engelse bands die in het kielzog van Franz Ferdinand het Europese vasteland wisten te bereiken de afgelopen jaren. Een van de velen ook die dit jaar met een tweede cd komen. De Kaiser Chiefs en Bloc Party gingen Maxïmo Park al voor, een aantal anderen – waaronder Editors – zullen later dit jaar volgen.
Our Earthly Pleasures is het tweede reguliere album van de band – de b-kantjes verzamelaar Missing Songs niet meegerekend. Maxïmo Park is een van de exponenten van de huidige – of is het inmiddels al weer vorige – generatie succesvolle Engelse gitaarbands. Al zoekt de band zelf de inspiratie liever in het verleden bij The Smiths en The Smashing Pumpkins. Bij die laatste vergelijking kan overigens een flink aantal vraagtekens gezet worden. Nee, Maxïmo Park is en blijft op en top Brits.
~
Na de hype
Nu het door NME aangevoerde ‘hypecircus’ verder is getrokken, moet Maxïmo Park het op eigen kracht doen. Franz Ferdinand, de Kaiser Chiefs en in mindere mate Bloc Party bewezen al dat ze blijvertjes zijn. Ook Maxïmo Park zal 2007 wel heelhuids overleven. Daarvoor zijn de eerste reacties op de tweede langspeler van de vijf uit Newcastle positief genoeg. En dat is ook wel te begrijpen. De twaalf songs op Our Earthly Pleasures liggen gemakkelijk in het gehoor. De eerste single Our Velocity en Books From Boxes, met heerlijk jengelende ‘Smiths’-gitaarrif, zijn twee lekkere gitaarnummers. Het merendeel van de overige songs is echter voer voor de neuzelende popcriticus uit het intro. Inderdaad: gebrek aan die vermaledijde urgentie en frisheid.
De val
Maxïmo Park loopt namelijk in de val. De val van de moeilijke tweede. Niet de kwaliteit van het songmateriaal ligt hieraan ten grondslag. Het materiaal op Our Earthly Pleasures is van eenzelfde niveau als dat van het debuut A Certain Trigger. Het probleem zit hem, zoals zo vaak bij de lastige tweede, in de productie. Men neemt een gerenommeerde producer en krijgt zo een uitgebalanceerd, net en inwisselbaar geluid. Weg zijn de charmant rammelende bekkens en het orgeltje dat net even te hard in is gemixt. Ze hebben plaatsgemaakt voor dichtgesmeerde en gladgestreken ‘Botox-klanken’. Echte schoonheid zit vaak in dat kleine beetje imperfectie; datgene wat uniek maakt. Het is die imperfectie die ontbreekt op Our Earthly Pleasures.
Als ik dit bovenstaande schrijf voel ik me ook zo’n neuzelende popjournalist die zich gemakzuchtig van zijn taak kwijt. Hoe clichématig het misschien mag zijn; ik kan echter niet anders dan te zeggen dat het allemaal te goed, te vlak en te veilig klinkt op deze plaat. Voor ik ga roepen dat vroeger alles beter was, brei ik dan ook maar gauw een einde aan deze recensie. Maar niet voor geconcludeerd te hebben dat Maxïmo Park is geveld door het ‘moeilijke tweede syndroom’.
