Zwart als de nacht

Hoewel Mauro tussen neus en lip een paar keer in de nieuwe OOR-popencyclopedie wordt vermeld, is het eigenlijk iemand die een eigen kopje verdient. Vanaf de opleving van de Belgische popmuziek in het midden van de jaren ’90 staat Mauro met verschillende bandjes vooraan om roergangers dEUS naar de kroon te steken. Evil Superstars, met collega kapitein Tim Vanhamel – die door Mauro werd aangemoedigd om iets voor zichzelf te doen, met Millionaire als resultaat – in de gelederen, wist de aandacht behoorlijk te trekken. Na de break-up ging Mauro opnieuw in de aanval met het onvoorspelbare Mitsoobishy Jacson. Een succesvol soloproject volgde. Daarna ging Pawlowski samen met Pascal Deweze (o.a. Metal Molly, Sukilove en Mitsoobishy Jacson) en Carol van Dijk (o.a. Bettie Serveert) een samenwerking aan in de formatie Shadowgraphic City. Verder is Mauro regelmatig te gast op platen van andere Belgische grootheden.

Eurosonic

De afgelopen editie van Eurosonic liet Pawlowski aan Groningen horen en zien wat Mauro Pawlowski & the Grooms eigenlijk inhield. Het publiek zag een band in het zwart waar een behoorlijk geluid van afkwam. Met de uitstraling waar de meest zelfingenomen rocker jaloers op zou zijn, overwon de band het publiek. Het optreden gaf het festival nog enigszins kleur. Maar alle dingen die Pawlowski doet, zijn jammer genoeg tijdelijk. Ook dit project zal daar een goed voorbeeld van zijn. Want zie je hem vandaag in een bepaalde gedaante, dan komt hij morgen met iets nieuws dat wederom de aandacht van de muziek- en tv-wereld zal trekken.

De plaat

Vanaf het begin weet de band een onheilspellend geluid voort te brengen, zoals ze dat ook al deden op de Ghost Rock E.P. De drums produceren een bepaald terugkerend ritme en voelen zich gesteund door een opzwepende bas. Daaroverheen komt een gillende gitaar die de melodie weet aan te geven. Mauro gromt, zingt, schreeuwt en mompelt zijn donkere teksten. Door te dwepen met het duistere en door de opjagende geluiden weet de band rondom Mauro de luisteraar te boeien. Het nummer Driving to the Fire, dat begint na een spanning opwekkend intro, geeft meteen de toon van de plaat aan. Maar het is wel een vereiste om het vanaf het begin leuk te vinden, want er is verder weinig afwisseling in de plaat. De afwisseling die de plaat heeft, is alleen te vinden in de nummers All over Me en The Untouchable. Toch is het spijtig dat Mauro de volgende keer met iets anders komt, want Black Europa smaakt na meer. Ook als je kritisch kijkt.