Manic Street Preachers

Allereerst valt natuurlijk de massaliteit van dit album met ‘restjes’ op. Het lijkt of er gestreefd is om een compleet overzicht van de B-sides te geven. Niets is echter minder waar, aangezien bijvoorbeeld het briljante nummer No-One Knows What It’s Like To Be Me (van de single Everything Must Go) het niet heeft gehaald. In plaats daarvan staan er toch een aantal tracks van twijfelachtige kwaliteit op de CD. De selectie is blijkbaar erg willekeurig, zeker als je bedenkt dat er nog wel plaats was geweest voor een aantal extra nummers.

Covers soms beter dan origineel

De tweede CD van Lipstick Traces bestaat echter niet uit B-sides maar meer uit rarities, zoals covers van bijvoorbeeld Nirvana (Been A Son) en Guns n’ Roses (It’s So Easy). Dit is erg leuk om te horen, vooral omdat de uitvoering van de Manics vaak misschien wel beter is dan het origineel. Van sommige nummers is de geluidskwaliteit echter ook erg summier. Het verschilt dus op deze tweede CD echt van nummer tot nummer. Opvallend is dat sommige nummers uit 2003 stammen, hetgeen aangeeft dat de band misschien toch nog niet opgeheven is.

Muzikale documentaire

De kracht van een album als dit is echter het verhaal achter bepaalde songs. Het is leuk om een aantal nummers bij elkaar te rapen, maar als er niet verteld wordt waarom deze songs gekozen zijn is er weinig bijzonders aan. Zo wordt er vaak niet genoemd waar bepaalde live nummers zijn opgenomen, of waarom de bandleden een nummer van Nirvana spelen. Dit verhaal had ik graag teruggezien in het boekje van de CD, omdat dat dit ervoor gezorgd zou hebben dat dit album meer is dan 35 leuke nummers voor fans. Een muzikale documentaire had meer recht gedaan aan het oeuvre van de band. Maargoed nu moeten we maar weer afwachten, krijgen we volgend jaar een live CD of duikt de band eindelijk weer de studio in om ons meer te laten zien dan slechts Lipstick Traces?