Soundwalls van een ongekende dichtheid
.
Het laatst afgeleverde dubbelalbum Hurry up, we’re dreaming staat met tweeëntwintig in electronica gedrenkte tracks als een huis. Het leverde M83 inmiddels twee bescheiden hitjes op en een exponentieel groeiende fanschare. Zoals verwacht speelt M83 veel van het nieuwe album, maar gelukkig vergeet de band haar tienjarige geschiedenis niet.
Muur van diepe synths
Het is mooi om te zien en te horen hoe de bandleden op elkaar zijn ingespeeld. De setlist van de avond is mooi gevarieerd met nieuwe, meer poppy synth-nummers als ‘Reunion’ tegenover ingetogen ballads afgewisseld met dansbare tracks. Alles zit er tot de puntjes in, van de samenzang tot de lichtshow. Het is wel jammer dat een groot deel van het geluid in het middenregister totaal wordt overstemd door de muur van diepe synths, drumcomputers en bas. Zelfs die lekkere saxofoonsolo aan het eind van ‘Midnight City’ verliest zo aan kracht.
Strak
Hoewel de energie in de zaal aan het begin van de avond te voelen is, komt het toch niet echt los. Er gaan wel wat handjes in de lucht bij de bekendere nummers maar de voetjes gaan pas echt van de vloer bij de afsluiter ‘Couleurs’ waarin Maurin laat zien dat een goeie groove ook in een overwegend elektronisch geheel onmisbaar is.
Al van meet af aan is duidelijk dat de avond strak in elkaar zit: de muzikanten zijn strak, de lichtshow is strak, de interactie met het publiek is strak en de hele show zit ook strak in de tijd. Het is allemaal zelfs zo strak dat de ‘jeux’ er een beetje uit lijkt, maar dat mag de pret van de avond niet drukken. M83 zet een stevige, goedverzorgde show neer die velen nog lang zal heugen, vooral degenen die hun oordopjes vergeten waren.