De grote ‘net niet’-plaat

LPG is typisch een bandje uit de stal van het Amsterdamse platenlabel Excelsior. De muziek is melodisch, rammelt een beetje en is eigenlijk net iets te braaf. Hoewel je zou kunnen zeggen dat LPG werd beïnvloed door oude grote namen zoals de Beach Boys en Simon & Garfunkel (zonder overigens dat niveau te bereiken), heeft de groep eerder Excelsior-bands als Daryll-Ann en Johan als voorbeeld gehad. Really Tired is bijvoorbeeld een regelrechte Johan rip-off en Consume me Free lijkt heel erg op Daryll-Ann.

Leentjebuur

Dergelijk jatwerk is een van de grootste kritiekpunten op LPG. Bij bijna ieder liedje kun je wel zeggen dat het sprekend lijkt op muziek van een andere band. Bijvoorbeeld op Belle & Sebastian (Belly Rollercoaster), op de Super Furry Animals (Fire), op Sebadoh en Folk Implosion ( I.A.R.A.C. en Obscure Details) of op Elliott Smith (Cushy Sickness). Het resultaat is dat deze liedjes absoluut lekker in het gehoor liggen, ik betrapte mezelf zelfs op meeneuriën. Maar het is zo makkelijk! Want als je de nummers neemt die niet duidelijk ‘gejat’ zijn, is LPG een stuk minder interessant. Door al dat leentjebuur spelen krijgt de band niet echt een eigen sound en is het enige waar je een echt LPG-nummer aan zou herkennen de stem van de zanger, die eerlijk gezegd niet echt om over naar huis te schrijven is. Ik luister liever naar de gezangen bij de uitvaart van de paus.

Puberale lolligheid

Qua spelkwaliteit is er echt niets mis met LPG. Jammer is wel dat ze in hun liedjes proberen lollig te zijn. Dat lukt echter niet zo, zoals in Fire, waarin expres mislukte samenzang zit. Aan het lachsampletje dat in het nummer is gemonteerd te horen, vinden ze zichzelf wel grappig. Waar ik persoonlijk ook niet tegen kan, zijn liedjes met het woord ‘masturbate’ er in. Ook al gaat het in Multicolour Words erom dat niet te doen met woorden (ze zingen “Don’t masturbate with words”), toch vind ik dat vreselijk puberaal. Mijn lof gaat wel uit naar het artwork van de cd en het schattige clipje bij de single Sparrow (niet op de cd!).

Meer leuke bandjes

Na een stuk of zeven luisterbeurten is I Fear No Foe nog weinig leuker geworden dan na de eerste keer luisteren. Het blijft een beetje een ‘net niet’-plaat, waarvan de reden voor alle aandacht en lof mij een beetje ontgaat. Er zijn nog zat andere leuke bandjes in Nederland die net zo goed een kans verdienen om door een maatschappij als Excelsior te worden uitgegeven. Maar ja, het beleid van deze platenmaatschappij is mij de laatste jaren toch al niet zo bevallen. In mijn platenkast staan Excelsior-platen tot en met nummer 96051. Dat is de eerste cd van Spinvis, LPG’s I Fear No Foe heeft nummer 96079.