Poëtische en verwonderlijke folkpop

Toen ik Laura’s nummer Night Terror voor het eerst hoorde moest ik bijna huilen en ben ik verbijsterd enkele minuten stil gebleven. De tekst waarin ze zich tegelijkertijd sterk en kwetsbaar opstelt (“I’ll roll over and hold on tightly, and whisper: If they want you, they’re gonna have to fight me”) gecombineerd met de gevoelige en aandachtig gedoseerde begeleiding wist een gevoelige snaar te raken. Hoewel Alas, I Cannot Swim geen enkel liedje bevat dat dit effect overtreft, valt het album in zijn geheel op door de duidelijk overdachte teksten, gecontroleerde en indringende stem en subtiele muzikale begeleiding.

De brug tussen Woodstock en nu

Gezien het huidige muzikale klimaat in Groot-Brittannië ligt het voor de hand om bij Laura Marling direct aan andere Engelse jongedames zoals Adele en Kate Nash te denken. Zelf wil Laura zich hier juist tegen afzetten. Naar eigen zeggen heeft zij altijd ‘absoluut verschrikkelijke shit popliedjes’ gemaakt totdat één album haar oren en ogen opende. Dit was I See A Darkness (1999) van Bonnie ‘Prince’ Billy. Het resultaat is onder andere dat het doodshoofd op het hoesje hiervan lijkt terug te komen in Laura’s videoclip voor Ghosts. Maar belangrijker is dat het haar inspireerde muziek te maken die haar maakt tot een moderne mix van Joni Mitchell en Carole King. Hierdoor slaat ze een succesvolle brug tussen Woodstock en het nieuwe millennium, iets dat ook los van haar leeftijd indrukwekkend is.

Poëzie op muziek

Op Alas, I Cannot Swim staat een twaalftal nummers over dingen die Laura ziet, meemaakt en overpeinst in haar hoofd. Haar gedachtegang vormt de liedjes, als gedichten op muziek. Haar muzikale verhaaltjes gaan over moeilijke emoties, maar hebben altijd nog iets berustends en positiefs (“My manic and I have no plans to move on, and birds were singing to calm us down.” – My Manic And I). De teksten zijn geschreven in de taal van haar eigen gedachten, vol met sprongen en paradoxen en zijn daardoor vooral persoonlijk en niet feitelijk. Desondanks of juist daardoor nodigen ze erg uit om over gefilosofeerd te worden.

Geproduceerd door Charlie Fink (van de Britse folk band Noah And The Whale, waar Laura zelf ook erelid van is) blinkt Alas, I Cannot Swim uit in de perfect afgewogen, sprankelende begeleiding. Het mooie spel met opbouw, climax en afbouw maakt Laura Marlings album tot een muzikaal kunstwerkje. Het album eindigt met bijna twee minuten getsjirp van vogels, waarin je niks anders kunt doen dan je afvragen wat je nou zojuist precies gehoord hebt. En dan zet de bonustrack in, een melancholisch kampvuurnummer met onder andere de woorden “There’s a boy across the river, but alas, I cannot swim, I never will get to put my arms around him.”

Jong wonder of gekunsteld?

Laura Marling is een verademing om naar te luisteren en bij weg te mijmeren. Maar dan bekruipt mij het gevoel: kan dit allemaal wel? Kan het wel dat zo’n jong meisje nummers maakt die zulke wijsheid uitstralen? Is het niet te mooi om waar te zijn, te gekunsteld? Een tiener die zich afzet tegen haar popmuziekmakende tijdgenoten, en daarom expres op zoek is gegaan naar volwassen zinsconstructies en emoties? Eigenlijk wil ik het antwoord niet weten. Ik wil haar leeftijd liever vergeten, denken dat ze eigenlijk veel ouder is, en eindeloos genieten van haar prachtige nummers.