Muziek / Album

Juliette Lewis verdwijnt onder het stof

recensie: Juliette & the Licks - You’re speaking my language

De eerste keer dat ik Juliette Lewis hoorde zingen lette ik niet goed op. Haar plaat stond op in de andere kamer en het enige wat ik dacht was: “Jezus, wat een lawaai!” en vlak daarna: “Ze lijkt wel een vrouwelijke Sid Viscious”. Niet bepaald een compliment; deze dronken Sex Pistol heeft nog nooit een noot fatsoenlijk op een soloplaat gezet. Ook mijn vriendin had zo haar bedenkingen, en toen zij de vergelijking met Peaches trok, was de zo leuke actrice uit ondermeer Natural Born Killers voor mij muzikaal afgeschreven.

~

Maar goed, om je nu alleen op zo’n eerste halve luisterbeurt te verlaten gaat wellicht iets te ver, dus een tweede keer ben ik er maar eens voor gaan zitten. En het moet gezegd: Juliette viel me alleszins mee. Bijzonder is het allemaal niet en noodzaak schuilt er evenmin in haar muziek, maar de plaat is zeker niet zo slecht als ik in eerste instantie vermoedde.

Skaterboys en -girls

Wat het is dat ze doet? Wel, Juliette heeft een viertal leuke jongens verzameld en dat kwartet kan verdomd aardige poprock spelen met een vleugje commerciële punk. Altijd leuk voor twaalfjarige skaterboys en -girls. En Juliette zingt daar redelijk overheen. Niet dat ze een gouden strotje heeft, maar dat hoeft natuurlijk ook niet: het is toch allemaal quasi-rauw. Een lekker pakkend nummer is bijvoorbeeld American Boy vol. 2. De praatzingende, standaard sociaal geëngageerde coupletten worden afgewisseld met pakkende refreinen. Inhoudelijk stelt het niets voor (The land of the plenty is the land of the privileged blablabla), maar goed. Amusement is ook wat waard, denken we dan maar. En Juliette stoort tijdens tracknummer 4 nog niet.

Stoflaag

Het volgende nummer doet sterk denken aan Neerlands’ eigen stoere vrouw: I Never got to Tell you what I Wanted to klinkt alsof het zo een hitje van Anouk zou kunnen zijn. Ook hier is er dus nog niks mis mee, maar het serieuze luisteren wordt langzaamaan wel moeilijker. Als dan nummer zes bij vlagen herinnert aan het rustige werk van Hole is het me helemaal duidelijk: Juliette de zangeres is een overbodig product. Leuk voor d’r dat ze een hobby heeft natuurlijk, en goed voor d’r dat ze er ook nog wat mee kan verdienen, maar het luisteren naar haar muziek op plaat komt in de buurt van tijdsverspilling. Live schijnt ze werkelijk wild, rauw en opzwepend te zijn, maar de plaat verdwijnt onder het stof.