Randverschijnselen van een fenomenale happening

Op de plek waar King Arthur zijn dagen scheen te slijten, is het, met enkele onderbrekingen daar gelaten, elke juni raak. Drie lange zomerdagen per jaar trekken vele duizenden muziekliefhebbers richting Glastonbury. Tijdens die drie dagen verandert een vredige plek in een dorp vol rondwandelende hippies, muziekliefhebbers en Travellers. Temple gaat in op juist deze mensen, op het publiek dat het festival tot een groot succes maakt.

Daarnaast laat Temple zien hoe het dorp reageert op de komst van de duizenden vreemden. Al die rare mensen met lange haren en rare kleren, die zingend hun drugs gebruiken: vreemde snuiters zijn het, die de rust verstoren en de heggen de dood in pissen. Ook maakt Temple gebruik van beelden uit de dertigjarige geschiedenis van het festival. Oude beelden vermengd met nieuwe, die allemaal hetzelfde naar voren halen en doen denken aan de welbekende documentaire over Woodstock.

Woodstocktaferelen

Ook in die documentaire werd het wel en wee rondom het festival getoond. De beelden van regendansen, de liefde tussen de festivalgangers en van het gebruik van het te gevaarlijke LSD zijn alom bekend, net als die van de vele bezoekers die over de hekken klommen om binnen te komen. Ook Glastonbury kent deze taferelen en heeft dezelfde problemen, maar dan op zijn eigen manier. Bijvoorbeeld het probleem rondom de Travellers, dat in de periode van Margareth Thatcher ontstond. Een grote groep mensen, deels voortgekomen uit de krakende Punk-beweging, besloot het vaste bestaan op te geven om hun leven vorm te geven als een zwervende groep, een in campers wonende tegenbeweging. Na problemen met de overheid en de mede daardoor veroorzaakte sluiting van het concurrerende Stonehenge-festival vonden ze onderdak op het land van Micheal Eavis, de organisator van Glastonbury.

Ook aan de steeds groter wordende groep bezoekers die illegaal op het terrein komen wordt in de documentaire van Temple veel aandacht gegeven. De illigale bezoekers waren een van de oorzaken voor het intrekken van de vergunningen van het Glastonbury-festival een aantal jaren geleden. Patrouillerende ploegen rondom de hekken, gepakte hekkenklimmers en de bewakers, ze krijgen allemaal veel aandacht.

De muziek

Tussen de beelden door is er – zij het te sporadisch – aandacht voor muziek. Nick Cave, Björk en Pulp komen voorbij, net als Primal Scream, Morrissey en The Prodigy. Ze krijgen echter niet de volledige aandacht van Temple. De muziek staat op de achtergrond, om het beeld van Glastonbury als happening wat extra kracht bij te zetten. Ook hierbij wordt er weer een mooie link naar Woodstock gemaakt, met beelden van Richie Havens, die ook op Glastonbury het nummer Freedom speelde. Wat Temple goed weet over te brengen is de cultuur van het festival. Tijden en muziek veranderen, maar de happening blijft hetzelfde.