Een verademing
Een wiebelende schommelstoel op een zonovergoten veranda, een verroeste Chevy Van in een door onkruid overwoekerde tuin, afbladderende verf op de wand van de schuur, cowboyhoeden op de hoofden van markante koppen en in bloei staande katoenvelden. Het is het Zuiden van de Verenigde Staten, werkterrein van singer/songwriter (en cineast) Jim White, een man die als weinig anderen in staat is op een klein zilverkleurig schijfje een eigen universum te scheppen. Dat bewees hij al op zijn drie voorgaande albums, waarvan de bekendste No Such Place (2001) is, en ook op zijn nieuwste schijf Transnormal Skiperoo neemt hij je mee naar een mysterieuze wereld vol illustere verhalen.
Het beluisteren van een Jim White-plaat is als het lezen van een goede novelle, met dit verschil dat het hier grotendeels non-fictie betreft. White heeft jarenlang aan de zelfkant van de maatschappij geleefd, strijdend tegen verslavingen, opkrabbelend na weer een mislukte liefde en voortdurend in twijfel over de alomtegenwoordige religiositeit in de wereld. Inspiratie genoeg voor het leveren van bizarre hersenspinsels. Gelukkig voor de luisteraar zijn de teksten goed te volgen, want dit verrijkt de luisterervaring. Zo zingt hij in het prachtige Diamonds to Coal “I’m being cured from turning diamonds to coal“, en in het zompige, swingende Fruit of the Vine verontschuldigt hij zich voor zijn aanwezigheid op aarde: “It ain’t no crime to be alive, just trying to get by.“
Breuk
~
~
Transnormal Skiperoo is voor White dan ook een breuk met zijn duistere verleden. Zelf zegt hij hierover: “Transnormal Skiperoo is a name I invented to describe a strange new feeling I’ve been experiencing after years of feeling lost, alone and cursed.” Geen wonder dat zijn nieuwe werk een positievere uitstraling kent dan voorgaande platen. Maar het zou overdreven zijn om te stellen dat Transnormal Skiperoo een luchtig luisterfestijn is. Nee, de zwaarmoedigheid overheerst en de muziek blijft beklemmend en moeilijk toegankelijk.
Goed gevoel
Het geluid van Jim White is altijd al lastig te vangen geweest. Ook nu hoor je weer folk, country, Americana, bluegrass en pop voorbij komen. White laat zich op Transnormal Skiperoo begeleiden door de topmusici van de bekende folkgroep Olabelle, en dat mag gerust een geslaagde samenwerking genoemd worden. De door Joe Pernice en Micheal Demming geproduceerde plaat kent een prachtige, zuivere sound. Met zijn warme, halfpratende zang leidt White je op dit album door een twaalftal uiterst originele composities. Hoogtepunten zijn onder andere het dromerige Counting Numbers In The Air, en de meest poppy song van de plaat Crash Into The Sun, die is opgeleukt door achtergrondzang en handgeklap van de Seattle-kliek rond Laura Veirs en Tucker Martine.
Na het horen van de betoverende woorden “I see pieces of heaven in photographs of you and me“, in het voor zijn twee dochters geschreven wiegeliedje Pieces Of Heaven, weet je dat White na een lange tocht dichterbij een nieuw, goed gevoel is beland. Transnormal Skiperoo is een verademing voor zowel White als voor deze gelukkige luisteraar.
