Oh, you made me so silent, Jens

Na met Bill Wells in zijn eigen voorprogramma te hebben meegespeeld, beklom Lekman in zijn eentje het podium. Alleen met een acoustische gitaar zette hij onversterkt Happy Birthday, dear Friend Lisa in, om binnen een paar tellen het publiek stil te krijgen. Geen geboer, geen gepraat; bekers werden voorzichtig op de grond gelegd. Een ingetogen toon leek gezet, totdat de band toetrad. Drummer, pianist en een driekoppige blazersectie vielen tijdens The Opposite of Hallelujah in, om de rest van de set een ware jaren vijftig-croonersfeer te creëren. Afgewisseld met verstilde stukken en hier en daar een eenzame trombone.

Kippenvel

Het geluid was niet optimaal, helaas, maar een kniesoor die daar om maalde. Rillingen over de rug van begin tot eind met als hoogtepunt The Cold Swedish Winter, waarbij het eind langzaam uitmondde in een a-capella gefluister. Mijn buurvrouw veegde stiekem een traan weg. En vanuit de stilte die overbleef klonk een overweldigend applaus. De sfeer bleef, er werd gevingerknipt, meegezongen en gegniffeld om de bitterzoete teksten. Het uur vloog voorbij, “Meer!” riepen we. Maar meer kregen we niet. De vibrafoon van Spinvis’ Jan van Eerd werd al op het podium klaar gezet.

En het reservegetal…

Het zou ons benieuwen. Na de eerste tonen op de vibrafoon vertelde ik een kompaan dat ik bij dit soort muziek altijd de behoefte krijg om een cake te gaan bakken. Hij antwoordde dat hij ineens de neiging had om reservegetallen op te gaan noemen. Maar we kwamen al gauw terug op onze uitspraken, want Van Eerd bleek zeker niet het reservegetal van de avond. In zijn set draaide hij met vibrafoon en drumcomputer moeiteloos Sufjan Stevens aan Arcade Fire vast. Geloofwaardig en zonder pretenties overtuigde Van Eerd met een onalledaags optreden. Een ware verrassing. De krappe twintig minuten hadden best verdubbeld mogen worden.

De tijd ging veel te snel en zelfs de twee cynische Lekman-leken uit mijn gezelschap waren overtuigd. Ontdaan na zoveel moois waagden we, met het kippenvel nog vers op onze armen, een eerste dansje.