Tien jaar in een avond

Jason Moran wordt veelal gelauwerd om zijn vernieuwingsdrift en zijn durf in het lenen van muziekstijlen. Vernuftig combineert hij genres tot een altijd kwalitatief hoogstaand resultaat. Freejazz kan bij hiphop bestaan – Moran bewijst het. En met Waits en Mateen heeft hij twee muzikanten aan zijn zijde die hem aanvoelen en aanvullen. Vanavond ook. Vanaf het eerste moment grijpt het trio de aandacht.

Muziek als natuur

Tarus Mateen zit, zijn basgitaar op schoot en zonnebril voor de ogen. Zijn spel is ongekend natuurlijk, relaxed maar foutloos. Bij solo’s verzit hij nu en dan, om bij uithalen de hals van zijn bas naar boven te richten. Maar altijd eindigt hij met de benen vooruit, hangend. Nasheet Waits kent een gelijke soepelheid. Een zweetdruppel of een naar buiten gestoken tong doen vermoeden dat hij minder relaxed is. Schijn. Waits laat het publiek slechts zien wanneer hij aan niets anders kan denken dan de muziek die hij op dat moment speelt.

Moran biedt zijn bandleden dan ook veel ruimte. Hij oogt ietwat verlegen, bescheiden wellicht. Hij geniet zichtbaar van het solowerk van Waits en Mateen, maar schittert zelf niet minder zodra hij zijn toetsen raakt. Het grootste deel van de composities is van zijn hand en wordt aan elkaar geregen door samples waar Morans inspiratie te horen is. Hij laat zich beinvloeden door alles dat hem kan bekoren: van jazzklassiekers als ‘Body and Soul’ via Fats Waller tot de feedback Jimi Hendrix’ gitaar.

De nieuwe Monk?

De meest in het oor springende sample is echter een beat gevormd door het geluid van een tapdansende Thelonious Monk. Moran draait er niet om heen dat deze legende zijn grootste voorbeeld is. Monk, de autistische, briljante pianist. Hij is te horen. Moran flirt geregeld met zijn thema’s, en speelt een stuk van diens hand: ‘Crepuscule with Nellie’. Morans versie is olijk, maar vol eerbied. En met zijn lichtrode muts oogt Moran zelfs een beetje als Monk.

Maar Moran is allesbehalve wereldvreemd. De pianist wekt de indruk open te staan voor alle stijlen en geeft veelvuldig blijk van respect en bewondering voor zijn bandleden. Het resulteert in een zeer mooi optreden waar eigenlijk alles in zit. Maar de grootste verdienste is misschien wel dat Moran en zijn Bandwagon erin slagen een breed publiek deelgenoot te maken van een bonte verzameling aan muziek. Toegankelijke experimentele jazz: bijzonder bewonderenswaardig. Laten we hopen dat The Bandwagon nog eens tien jaar doordendert.