Koning Kay knalt weer

De unieke stijl van de Britse groep is vanaf het verschijnen van het toegankelijke debuut niet tot nauwelijks veranderd. Het jazzy en funky geluid van Emergency On Planet Earth sloeg wonderwel genoeg goed aan bij het mainstream luistervolk en grote verandering van de sound bleek niet nodig. Eind jaren negentig scoorde Jay Kay zelfs een aantal wereldhits als ‘Deeper Underground’ en ‘Virtual Insanity’, afkomstig van albums als Synkronized en Travelling Without Moving.

Vertrouwd geluid

Het is niet wonderlijk dat ook op de nieuwe Jamiroquai deze kenmerkende sound in volle glorie terug is te vinden. Titeltrack ‘Rock Dust Light Star’ trapt af als een nummer zoals we er al veel meer gehoord hebben van de man met de vreemdsoortige hoofdtooien. Funky, uptempo en loepzuiver. Toch geeft de komst van een ruig stukje gitaarwerk halverwege het nummer het geraffineerde geheel een scherp randje.

De nieuwe single ‘White Knuckle Ride’ laat de eighties discosound terugkeren naar de radio. Een vlotte beat, compleet met de vertrouwde elektronica en dito gitaarriffjes, maken de Jamiroquai-ervaring compleet. In het daaropvolgende ‘Smoke And Mirrors’ heeft de saxofonist carte blanche, die zo de soul aan Rock Dust Light Star weet toe te voegen.

Op adem komen

Het ballad-achtige ‘Blue Skies’ blijkt de adempauze op de plaat. Een meer rustige track, die bij de eerste luisterbeurt misschien wat misplaatst lijkt op het album. Bij een tweede luisterbeurt ontpopt de song zich tot een zeer welkom rustmoment in de achtbaan van funk en uptempotracks die Jamiroquai’s nieuwe biedt. ‘Never Gonna Be’ vormt nog zo’n kleine break, helemaal achteraan het album. Het betreft een verschrikkelijk cheesy soulballad met een heerlijk relaxte flow over zich.

De man met de verzameling extravagante hoeden en exotische auto’s slaagt er zoveel jaar na zijn debuut nog altijd in precies te doen wat er van hem wordt verwacht. Het is niet dat Rock Dust Light Star heel erg verrast of afwijkt van het reeds bestaande oeuvre van Jamiroquai. Toch valt Kay niet in herhaling en is het, net als al die keren hiervoor, gewoonweg weer heerlijk een nieuwe Jamiroquai in de speler te kunnen stoppen. Kay bewijst wederom: ‘funk is not dead’.