No risk, no gain

Back To Bedlam past dan ook beter bij regen dan bij zonnige dagen en dat is een positief punt van James Blunts debuutalbum, vind ik dan. Al weten de meeste nummers de aandacht niet vast te houden (het zijn geen dolksteek-in-hart-nummers), sommigen blijven toch in je hoofd hangen. Zoals bij Billy, So Long, Jimmy, het op de radio compleet stukgedraaide You’re Beautiful en het door Linda Perry geproduceerde No Bravery. In die nummers geeft zijn stem het geheel een beetje een edge en worden er verder geen risico’s genomen.

Weinig wol?

Het bleef me opvallen dat Blunt’s teksten soms op een kromme manier in elkaar grijpen. Wat te denken van: And if you want to talk about it anymore, lie here on the floor and cry on my shoulder (Cry). Is dat niet iets met tang en varken? Het klinkt allemaal erg poëtisch, maar het zegt natuurlijk helemaal niets. Ook speelt Blunt soms vals door in zijn teksten overbodige woorden te proppen omdat anders het metrum niet klopt. Bijvoorbeeld in Tears And Rain: It’s more than just words: it’s just tears and rain.

Subtiliteit troef

De plaat an sich draait op de opbouw van het album. Door die opbouw vertelt Blunt een verhaal en dat doet hij goed. Ook de productie van het album is mooi (al neigt het soms wat naar het overgeproduceerde), met hier en daar subtiele strijkers en fantastische toetsen-arrangementen. De Wurlitzer, Hammond en de Rhodes zijn een lust voor het oor. Ook met de orgelsolo van The Doors’ Riders On A Storm in So Long, Jimmy, komt Blunt weg. Helaas komen de gitaarriffs in veel intro’s me wel weer erg bekend voor.

Elevator Music

James Blunt is een zanger waarbij alles in het pakket zit. Toegankelijke kop, toegankelijke woorden en toegankelijke melodieën. Zijn raspende stem is weer eens een prettige afwisseling op het gangbare. Dus mocht u een eetcafé of lift in een middelgrote stad bezitten, dan zult u zich aan deze plaat zeker geen buil vallen. Aan deze rustig kabbelende singer-songwriter-rock zal niemand aanstoot nemen.