- Heather Nova live - 8weekly.nl

Oyster wordt in 1998 gevolgd door het album Siren, met daarop de wereldwijde hitsingle London Rain (Nothing Heals Me Like You Do), dat wederom inslaat als een bom. Ook op de platen Wonderlust (2000) en South (2001) timmert Heather Nova stevig aan de weg, waarmee ze haar status als internationale “priority act” verder versterkt. En dan staat er ook nog eens een nieuw album in de steigers. Geplande release: voorjaar 2002.

On-Gronings gezellig

Het is even over negen uur als Heather Nova het podium betreedt, in een stampvolle, tot de nok gevulde Grote Zaal in de Groningse Oosterpoort. Op hetzelfde moment speelt Stef Bos in de aanliggende Kleine Zaal, maar voor hem is Groningen niet gekomen, zijn muzikale talenten ten spijt overigens. Nee, Groningen is vanavond massaal uitgelopen voor Heather Nova! En daar maakt het jonge publiek – overwegend bestaande uit begintwintigers – geen geheim van. Er is lang gewacht op deze avond, zoveel is duidelijk. De spanning is om te snijden vlak voordat mejuffrouw Nova zich op de bühne begeeft. Met haar verschijning is het echter gedaan met de broeierige, benauwende sfeer, en is het gejuich niet van de lucht. Vanaf het prille begin heerst er een uitgelaten sfeer. On-Gronings gezellig. De nuchtere, spaarzame Noordelingen hebben eindelijk eens niet een “dit moet het dus zijn” (vooraf)- en “tsja, best aardig, maar dat mag ook wel voor die prijs” (achteraf)-houding.

Sirene

Heather Nova weet de uitzinnige sfeer echter niet volledig uit te buiten. Het Groningse publiek is vanaf de eerste minuut op haar hand, maar Heather kijkt gedurende de eerste nummers de kat uit de boom. Ze speelt duidelijk op safe met opwarmertjes zoals Walk This World, afkomstig van Oyster. Pas na een aantal nummers komt de suicide blonde los, maar dan is er ook geen houden meer aan. Heather Nova ontpopt zich tot een ware sirene: ze combineert haar verraderlijke view-to-kill-looks met een bedrieglijk goed stemgeluid. Echter, de neus van Heather is in het echt wel iets groter dan de cd-hoesjes doen vermoeden. Maar een aantal grafische bewerkingen in Photoshop mogen de pret vanavond niet drukken. Ondertussen passeert het ene na het andere juweeltje de revue.

Body

Wat opvalt is dat de composities van Heather Nova in live-uitvoering veel meer body hebben. Nummers als Island of Maybe An Angel klinken op cd een beetje kil, gepolijst en flinterdun. Absoluut niet slecht, integendeel, maar het mist iets. Zonder de wonderschone zang van Heather zou het allemaal weinig voorstellen. Maar on stage krijgen deze nummers een veel vollere sound. Het klinkt warmer en nog overtuigender. Zelfs een creatie als het weinig glansrijke Winter Blue, op Siren zeker geen hoogvlieger, krijgt een extra dimensie en klinkt opeens als een volwaardige “stadionvuller”.

Opvallende afwezige

De sfeer zit er goed in, en dat gaat niet ongemerkt voorbij aan het 33-jarige paradepaardje van V2 Records. Nadat alle troefkaarten, zoals London Rain en Heart And Shoulder zijn uitgespeeld, volgen twee toegiften. In totaal acht “bonusnummers”, bijna voldoende materiaal om een live-album te vullen. Leuk extraatje vormt een akoestische versie van Bee Gees-klassieker Staying Alive. Daar staat wel tegenover dat haar eigen meesterwerkje Verona vanavond een opvallende afwezige is.

Een steengoed optreden in een stampvolle Oosterpoort. Een on-Groningse wisselwerking tussen artiest en publiek. Het enthousiasme van de geëntertainden breekt het ijs en wordt door de entertainer op vrijgevige wijze beloond.

Ik mag graag een concertje bezoeken. Voor een tientje naar Vera, twee tientjes voor Eurosonic en in een grijs verleden kreeg je in Simplon ook nog wel eens veel voor weinig. Nu hebben we in Groningen – dankzij de Oosterpoort – inmiddels ook kennis kunnen nemen van modern prijsbeleid in de muziekwereld, maar de Heineken Music Hall in Amsterdam doet toch echt de klomp van elke rechtgeaarde noordelijke boer breken.

Zo speelde Heather Nova aan de vooravond van Lowlands nog voor een paar tientjes in de Melkweg, een schitterende zaal overigens: modern, maar alle gelegenheid biedend voor een smoezelig concert. Het optreden van Nova moet in de ogen van de HMH-programmeur briljant geweest zijn, want niet veel later prijkte zij opnieuw op de hoofdstedelijke aanplakbiljetten. Kosten kaartje: 61 gulden! Tel daar de prijs van een pilsje (vier gulden) en de kosten van het afgeven van je tas (vijf gulden) bij op zie hier: honderd piek kwijt voor een tegenvallende avond.

Want een concertzaal hoort donker en smoezelig te zijn. Ondoorzichtelijk met overal waar je kijkt langharig werkschuw tuig met een licht dreigende uitstraling, maar dat voor hetzelfde bandje komt als jij en dus is het goed. Met toiletten waar je alleen gedreven door een ware doodsverachting naar binnen durft. Met bier uit flesjes voor hooguit een rijksdaalder. Niets van dat alles in Amsterdam! Licht en transparant bleken de kernwoorden bij de bouw van deze sporthal. De inrichting is zo klinisch dat je jezelf bijna in een ziekenhuis waant. Wat sfeer betreft had de organisatie voor veel minder geld beter een videootje van Heather Nova kunnen afdraaien in het naastgelegen Pathé.

Toch viel de teleurstelling van een weggegooide zaterdagavond niet geheel en al op het conto van HMH te schrijven. Het was toch vooral de breekbaarheid van Heathers debuut-cd Oyster die mij naar Amsterdam dreef, daarmee negerend dat haar drie volgende platen stuk voor stuk de overtuigingskracht van de eerste misten. In de meeste nummers paste Nova zich dan ook naadloos aan aan de steriele omgeving van de muziekfabriek HMH. Kwalitatief kan ik geen onvertogen woord laten vallen, maar een beetje muziekliefhebber wil nu eenmaal meer. En met drie van haar oudste – en schitterend uitgevoerde – nummers bleef de oogst toch tegenvallend.

Wat mij betreft mogen Nova en HMH nu samen op een boot gezet worden, die tergend langzaam de Bermuda-driehoek binnenklotst. Die zaal moet verdwijnen, afgebroken worden tot de laatste steen. Ik verlang naar Groningen, naar Eurosonic. Arid en Soulwax in Huize Maas! JJ72 in het theater! Dat waren nog eens tijden! Gelukkig speelt er op 7 november weer een schitterend onbekend bandje in Vera. Maar oeps… dat mocht ik niet doorvertellen!