Depressie onmogelijk

Geflankeerd door de top van de Nederlandse jazz lijkt er weinig mis te kunnen gaan. Met Jesse van Ruller (gitaar), Benjamin Herman (sax), Ruben Hein (toetsen), Kasper Kalf (bas) en Joost Kroon (drums) weet Hans Teeuwen zich in een gezelschap dat garant staat voor muzikale kwaliteit. Zo ook op dit album. Bij elk nummer spat de ervaring en de spelvreugde eraf.

Vrolijk absurdisme

Dat laatste zal ook te maken hebben met de vrolijke, ongedwongen sfeer van het album en Teeuwens teksten. Bij nummers als ‘Hardware Store’ en ‘Her Majesty’ valt op dat Teeuwen zijn cabareteske veren nog niet heeft verloren. En vooral bij eerstgenoemde blijkt daarbij dat de muzikanten het naar hun zin hebben gehad bij de opnames.

‘Hardware Store’ is een nummer dat afkomstig is uit de Engelstalige cabaretshows van Teeuwen, maar verwierf in Nederland al faam als ‘Snelkookpan’. Een willekeurige zin uit het nummer: ‘Grapefruit juice, grapefruit juice – anal sex or poetry it’s difficult to choose.’ De absurdistische tekst vraagt om een even absurde muzikale invulling, en dat lukt. Het is een heel vreemd nummer om op cd te beluisteren, maar een glimlach is na afloop lastig te onderdrukken.

Te ongedwongen?

De plaat is niet in te delen in een genre. Rock-‘n-roll, pop, jazz, country en blues vinden alle een plek. Exemplarisch is misschien ‘Good At It’, dat begint als een funky James Brown-track, maar na het refrein als poprock klinkt. Deze opmerkelijke stijlbreuk doet echter af aan het sterke begin van het nummer. Het lijkt Hans Teeuwen & The Painkillers allemaal weinig uit te maken, maar die ongedwongenheid blijkt haar nadelen te hebben.

Ander lastig punt is de zang van Teeuwen. Hoewel hij nauwelijks op een valse noot te betrappen is, klinkt zijn stem vaak gekunsteld. Dat komt mede door zijn Nederlandse accent. Hij kan wel zingen, maar is geen echte zanger. Toch heeft hij de bravoure om elk woord met overtuiging te brengen, waardoor hij er op zijn minst mee weg komt. En eigenlijk zijn de twee ballads ‘Weak Spot’ en ‘The Worst Of Me’ (waarop Teeuwen zelf piano speelt) stiekem best mooi.

Hans Teeuwen lijkt nog te zoeken naar de beste invulling van zijn muzikale aspiraties. Door zich te omringen met topmuzikanten is die weg in elk geval geplaveid met kwaliteit. En met zijn eigenheid klinkt elke track authentiek. Zijn eerste echte eigen album is ook echt zijn eigen album. Daarnaast brengt How It Aches muzikale kwaliteit en het plezierige van Teeuwens humor. En dat doet echt geen pijn.