Een leger van stilte
In een tijd waarin we bij de woorden leger en geweld allemaal denken aan Afghanistan en de aanstaande Nederlandse uitzending mobiliseert de Tilburgse band Green Lizard een heel ander leger inclusief een compleet andere vorm van geweld: muzikaal geweld. De band laat de liefhebbers uit de hardrockmetalpostgrunge-hoek genieten van zijn derde wapenfeit: Las Armas del Silencio, ofwel de wapens van de stilte. Hieronder het verslag van een gewonnen missie, vol woede maar uiteindelijk minstens zo vredesgezind.
Green Lizards derde album is een waardige opvolger van Newborn. Clif Norrell verzorgde dit keer enkel de mix, de band zelf produceerde de plaat samen met Menno Bakker (NRA) en Alejandro Londono (Agresion). De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze het ook prima zelf kunnen. Ook dit album klinkt hecht, vet en toch open en breed uitgesmeerd. Feitelijk zijn dat herkenbare karakteristieken waarmee Green Lizard groot geworden is en ongetwijfeld blijft groeien. Het label I Scream Records zorgt er voor dat de plaat in Europa uitgebracht wordt. Een Europese tour volgt waar ze zich als muzikale armee mogen inzetten.
Wat goed is, blijft lekker
~
Bijbels getinte liefdesboodschap
Je leest ’t: Green Lizard schreeuwt en rockt nog immer ruig. De band maakt zich (weer) erg boos, maar houdt tegelijkertijd niet van negativiteit. Neen, dan liever een bijbels getinte liefdesboodschap verkondigen: “If I walk over water, would you finally believe? That I am right in front of you.” Save Ourselves gaat meer over hoop dan over dom eendimensionaal wapengekletter: “Don’t be scared, just take my hand…” Single One Minute is inmiddels een aantal maandjes bekend, het nummer verhaalt over de wens om gehoord te worden.
Neem het eerste rustpunt in deze strijd: een slepende rockballade die luistert naar de naam One Last Kiss. “One last kiss before we reach the gates of heaven. One last tear, to make me feel alive again.” Staat liefde gelijk aan vrede? Na het laatste officiële nummer Gone Away volgt de rustige epiloog When Our Eyes Close. Mooi dichtbij de microfoon gezongen, een intieme sfeer, een tokkelpartij, een fragiele solo en dan de plaat die eindeloos overslaat. Al wat resteert is de ruis van de groef. De vredesgezindheid van dit leger van de stilte. Met recht een gewonnen missie.
