Uit de prullenbak

Voor het nieuwe album hebben ze de hulp ingeroepen van niemand minder dan Dave Grohl, die op het energieke openingsnummer, Bad Boyfriend, het drumstel onder handen neemt. Superproducer Butch Vig, die normaal op de Garbage-troms slaat, en Grohl kennen elkaar nog uit een ver verleden toen Vig het album Nevermind van Nirvana produceerde. Bad Boyfriend is een lekker up-tempo gitaarnummer geworden waarvan er nog meer op de cd staan, zoals de single Why Do You Love Me en Sex Is Not The Enemy. Het zijn geen superoriginele nummers, wel lekker pakkende rocksongs.

Zeurderig

Bleed Like Me bevat ook enkele rustige nummers. Op zich is daar niets mis mee, het houdt een cd afwisselend, maar op Bleed Like Me vallen deze liedjes wat tegen. Zowel het titelnummer als It’s All Over But The Crying missen het pakkende van eerder genoemde nummers en doen denken aan het zeurderige karakter van de hits uit het verleden. Afsluiter Happy Home, die ook niet al te stevig is, vormt hierop gelukkig een uitzondering. Het is een erg mooi nummer waarop zangeres Shirley Mason prachtig zingt, misschien wel haar beste zangpartij op de cd.

Electro

Muzikaal gezien is Metal Heart, halverwege de cd, het hoogtepunt. Na een zenuwachtig intro pompen de electro-synthesisers, van hetzelfde soort als de band zo’n tien jaar geleden gebruikte, uit de speakers. Je proeft de echo van New Orders latere werk. Ritmische drums en stevige gitaren vallen in en maken van Metal Heart het beste nummer van de cd. Ik wist niet dat ze het in zich hadden.

Passé

Na een paar luisterbeurten begint de cd wat inhoudsloos te klinken, vooral op muzikaal gebied. Over de hele cd genomen klinkt de muziek af en toe een beetje passé, de nummers blinken niet uit op het gebied van inventiviteit en creativiteit. Dat lijkt voor een gitaarband een doodzonde te zijn in de tijd van Franz Ferdinand en Bloc Party. Een ieder die maling heeft aan hypes en mode zal dit verder worst zijn en zullen erg van Garbage nieuwste kunnen genieten.