Droomachtige trip wordt soms verstoord

Artiesten als Thom Yorke, Erykah Badu en DOOM wilden graag met hem samenwerken. Dat is niet zomaar; Flying Lotus maakt innovatieve, volslagen unieke en vooral vreselijk goede muziek die zich niet makkelijk onder een noemer laat vangen. Iets als ‘jazzy hiphop-electronica’ komt dan nog het meest in de buurt. Met name zijn laatste drie platen, elk met een volslagen eigen karakter en toch onmiskenbaar Flying Lotus, vormen een indrukwekkende reeks. Het pas uitgekomen You’re Dead! is het jongste hoofdstuk in het succesverhaal

Meer jazz dan ooit

Jazz speelde altijd een rol in het werk van de aan Alice en John Coltrane verwante Steven Ellison — zoals Flying Lotus echt heet. Op You’re Dead! gaat hij echter verder; nummers als ‘Tesla’, ‘Moment of Hesitation’ en de tweede helft van ‘Turkey Dog Coma’ zouden, als je de ritselende percussie wegdenkt, zo afkomstig kunnen zijn van de Bitches Brew-sessies van Miles Davis. Bovendien speelt jazzlegende Herbie Hancock mee; tweemaal voorziet hij de muziek van sfeervol, mysterieus keyboardspel.

Het zorgt ervoor dat Ellison het wederom presteert om een nieuwe wending te geven aan zijn muziek, terwijl het nog altijd ontzettend herkenbaar is. Zijn algemene werkwijze is immers onveranderd ten opzichte van zijn laatste albums. Korte tracks — doorgaans niet langer dan een minuut of twee — haken ineen, vloeien in elkaar over en vullen elkaar aan. Het zijn allemaal flarden van een grote, droomachtige trip die het ene moment kalm voortmeandert, om het volgende moment weer een onverwachte wending te nemen. Motiefjes, sferen en spanningsbogen komen en gaan op volstrekt natuurlijke wijze — tot het moment dat de flow verbroken wordt met een lompheid die Flying Lotus onwaardig is. Tot tweemaal toe, zelfs.

Vibe killers

Vocalen speelden op werk van Flying Lotus altijd al een ondergeschikte rol in het totaalplaatje; ze waarden als geesten door de muziek, of vormden een instrument dat de sfeer versterkte. Hoewel dit ook op You’re Dead! gebeurt — neem Angel Deradoorians opgeknipte zang — gaat Ellison ook een aantal keren jammerlijk in de fout. Het begint al enigszins bij het door Kendrick Lamar ingerapte ‘Never Catch Me’. De rapper verovert, zoals van hem wordt verwacht, de beat met vlammende raps, maar haalt je daardoor ook enigszins uit de zo zorgvuldig gecreëerde vibe. Het is tenminste nog wel een tof nummer.

Het gaat pas echt mis als Ellison Captain Murphy erbij haalt, zijn met een kunstmatig verlaagde stem rappende alter ego. Diens gemompel, de geweerschoten en de luie ‘woordje voor woordje’-flow van niemand minder dan Snoop Dogg maken ‘Dead Man’s Tetris’ een totaal misplaatste track en een enorme vibe killer. Hetzelfde kan gezegd worden van ‘The Boys Who Died in Their Sleep’, waarop Captain Murphy met vervormde kopstem begint te zingen over pillen. Hoe de altijd zo smaakvolle Flying Lotus dit heeft laten gebeuren is een raadsel, want het resultaat is regelrecht rampzalig. De stoorzenders zorgen ervoor dat You’re Dead! zich net niet kan meten met zijn voorgangers, ondanks het feit dat er muzikaal weer zo veel te genieten valt, en dat is jammer en onnodig.