Verstilde klanken voor donkere maanden

Firekites is een Australische band rond Rod Smith en Tim Mcphee. Eerst nog een duo, volgens de informatie op de cd een trio, volgens internet een kwintet, op foto’s en in clips een kwartet. Voor het geluid maakt het natuurlijk weinig uit of iemand officieel wel of niet deel uitmaakt van de band. De meeste nummers op The Bowery hebben akoestische gitaarpartijen als basis, dan weer aangevuld met handklappen, strijkers, elektronica of drums. Bovendien is Jane Tyrrell als zangeres net zo prominent aanwezig als Smith en Mcphee. De sound die dit oplevert vertoont verwantschap met acts als Tunng, The Album Leaf, Peter Broderick en Songs of Green Pheasant. Een soort ‘postfolk’ dus.

Gedoseerd

Wie The Bowery voor het eerst opzet, zal begrijpen waarom deze release tot nu toe weinig opschudding veroorzaakte: het hakt er niet bepaald in. De rustige, akoestische gitaren en songs, die meer een sfeer oproepen dan een duidelijk verhaal vertellen, lijken er bijna voor gemaakt om langs je heen te gaan. Muziek die je opzet wanneer je ongestoord een boek wil lezen. Deze eerste indruk is misleidend. Ongemerkt laten de kleine liedjes hun afdruk achter op het gemoed. Melodieën spoken door je hoofd en je vraagt je af waar ze vandaan komen. Dat de schoonheid van de muziek zich niet meteen prijsgeeft, komt doordat Firekites zijn ideeën zeer gedoseerd presenteert en niets uitmelkt.

‘Same Suburb Different Park’ laat de kwaliteiten van Firekites duidelijk horen: de rustige keyboards en heldere gitaar waarmee het nummer opent doen op geen enkele wijze vermoeden welke klanken, ritmes en melodieën er in de rest van de song nog komen. Luister naar het palet van vocalen van Smith, Mcphee en Tyrrell dat langzaam wordt opgebouwd en je kunt er niet omheen: dit zit heel knap in elkaar. Maar ook de tracks waarin niet gezongen wordt, zijn interessant. Een goed voorbeeld daarvan is afsluiter ‘New Year Has Spoken,’ dat langzaam in intensiteit toeneemt, een methode die het geluid van de band kenmerkt.

Chocolademelk

Met haar sobere tonen en teksten als ‘it’s a cold night out’ en titels als ‘Autumn Story’ en ‘New Year Has Spoken’ past The Bowery uitstekend bij donkere maanden. Maak een kop warme chocolademelk voor jezelf, pak een boek, en zet deze cd op. Wacht rustig op het moment dat je je boek neerlegt om alleen nog te luisteren. Net wanneer je aandacht gegrepen wordt door een klank of een melodie is het weer voorbij. Dat is niet erg, het betekent dat je niet snel op The Bowery uitgekeken raakt.