Jazz en pop in balans

Dat betekent nog niet dat Finn Silver een grijze muis is temidden van vele gelijksoortigen. De band heeft een eigen geluid dat in de ruimte lijkt te zweven maar tegelijkertijd veel substantie heeft. De inbreng van een aantal jazzmuzikanten zorgt in compositie en spel voor een jazzelement met complexe structuren en gevarieerde ritmes en maatsoorten, terwijl er eveneens de toegankelijkheid is van catchy popsongs. De muzikale wegen zijn in grote lijnen begaanbaar, terwijl er ook genoeg kronkelweggetjes, hobbels en steile hellingen zijn. Hier krijgt een balans vorm, die de band een zekere eigenheid geeft.

Vorm en inhoud

De verpakking van de cd-hoes en de muzikale inhoud corresponderen slechts ten dele als het gaat om lichtheid van kleuring en gewicht. De zang van Van Poll heeft weinig zwaarte en klinkt meestal opgewekt, terwijl het geluidsbeeld transparant is gehouden. Stemmigheid en diepte zijn wel te vinden op het nummer ‘The Rubicon’, met een imponerende gestreken contrabas van Ernst Glerum en lyrisch pianospel van Daan Herweg. ‘Way Home’ klinkt als een hedendaags klassieke jazzballad, met zwoel saxofoonspel van Ben van Gelder en sprankelende tonen van Herweg, wederom op piano. Ook ‘Fertile Soil’ zou zomaar een eigentijdse standard kunnen zijn, de zang van Van Poll heeft hier veel expressie en bewogenheid en laat horen dat ze ook met het lagere register uit de voeten kan.

Van Poll zingt strak, rechttoe rechtaan, zonder allerlei tierlantijnen en andere versieringen of geforceerde falset. Dat is heel plezierig, zeker voor de wat langere duur, want al die fratsen kunnen al gauw een kunstje worden en leiden tot ergernis bij de luisteraar. Vlak klinkt de zangeres echter allerminst, met veel nuances en schakeringen en uithalen waar dat nodig is. Zij schreef de meeste teksten, die ze overtuigend, stijlvol en niet pathetisch voordraagt. De liefde blijft een onuitputtelijke bron, maar ook andere belevenissen zijn onderwerp, altijd persoonlijke ervaringen.

Glansrollen zijn er ook voor toetsenist Herweg, bandleider bij Caro Emerald, met zijn rollende klanken, en altsaxofonist Van Gelder, die sfeervolle lijnen met uitgekiende noten uitzet. De een spreidt gretigheid tentoon die aanstekelijk werkt en de ander klinkt bedachtzaam en zeer muzikaal. Herweg componeerde ook de meeste nummers, samen met producer/percussionist Mark Berman. De oudere Glerum vormt met zijn royale ervarenheid een goed tegenwicht tegen al dat jonge talent. Met releases in onder meer Japan en Taiwan betekent Crossing the Rubicon een prachtig exportproduct, en niet zozeer voor hippies, maar vooral voor mensen van nu.