Gepast afscheid van een groot artiest

Johnny Boy Would Love This, A Tribute to John Martyn.

Martyn, geboren Iain David McGeachy, begon zijn carrière in de Londense folk-scene van de jaren zestig. De vooruitstrevende geluiden die deze scene produceerde hebben de laatste jaren vele nieuwe acts beïnvloed. Toch geniet Martyn onder de jongere generaties nog niet de bekendheid van zijn vriend Nick Drake. Doodzonde, want Martyn was een begenadigd gitarist, zanger en songschrijver. Als de nieuwe vertolkingen van Johnny Boy Would Love This jonge luisteraars naar het werk van Martyn zullen leiden is deze tribute bij voorbaat geslaagd.

Veelzijdige carrière

Gedurende de meer dan veertig jaar die zijn carrière omspannen, is Martyn niet stil blijven staan. Na het tamelijk conventionele folkgeluid van zijn eerste platen, kiest Martyn in de jaren zeventig voor een meer experimentele koers waarin blues, reggae en met name experimentele jazz van invloed zijn. In de jaren tachtig probeert Martyn zijn hoofd boven water te houden met een geluid dat gevaarlijk dicht in de buurt van jazzy MOR komt. Ook in deze moeilijke periode weet Martyn zijn geloofwaardigheid echter te behouden.

Johnny Boy Would Love This benadrukt Martyns veelzijdigheid door een bont gezelschap van artiesten aan te rukken. Van wereldberoemd (Snow Partol, Phil Collins, Robert Smith), tot onbekend (Ultan Conlon, John Smith); van jong (Bombay Bicyle Club) tot oud (Clarence Fountain maakte al platen toen Martyn nog geboren moest worden). Het risico van deze aanpak is dat de CD weliswaar voor elk wat wils biedt, maar weinig mensen in zijn geheel zal aanspreken.

Middle of the Road
Zo is er wellicht een doelgroep die wel iets heeft met de bloedeloze MOR van Cheryl Wilson, Sabrina Dinan, Nicholas Barron en Judie Tzuke. Vooralsnog luidt het advies: skippen, die nummers! Snow Patrol verandert het intieme ‘May You Never’ in een stadion-anthem, inclusief een hoo hoo-gedeelte om met zijn allen mee te brullen. Slim gedaan jongens, maar wel smakeloos.

Dan blijven er nog 24 nummers over die wel het beluisteren waard zijn. Enkele hoogtepunten mogen niet ongenoemd blijven. David Gray opent overtuigend met ‘Let the Good Things Come’. Beck weet Martyn verrassend dicht te benaderen in zijn met mellotron opgesierde ‘Stormbringer’. Morcheeba’s Skye Edwards covert de klassieker ‘Solid Air’. Een gewaagde keuze, want aan Martyns originele versie valt eigenlijk niets te verbeteren. Edwards stelt niet teleur: ze kiest voor een nieuw arrangement, met atmosferische synths en een lijzige elektrische gitaar. Het is een coverversie geworden die werkelijk iets toevoegt.

Koop de cd, of download een liedje
Speciale vermelding verdient de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Syd Kitchen. In ‘Fine Lines’ blijkt al die jaren een opbeurende popplaat verscholen hebben gezeten. ‘I will call up all my friends and say, come on over and make my day. and talk about the love that’s in us all’, zingt Kitchen aan het eind van het nummer. Het zijn mooie laatste woorden voor Kitchen, die korte tijd na het opnemen van ‘Fine Lines’ overleed.

Johnny Boy Would Love This is een gepast afscheid geworden. Ook al is dat niet helemaal terecht; buiten de echte Martyn-fans zal een groter publiek twijfelen bij het brede aanbod van artiesten. Eigenlijk is dat ook niet erg: de kans is groot dat veel mensen de cover van hun favoriete artiest zullen downloaden, om zo alsnog met John Martyns werk in aanraking te komen. Wie weet kan Martyn zo qua bekendheid weer een beetje op Drake inlopen.