Cultband komt met tegenvaller

De culthelden van De Kift zijn terug met een plaat vol treffende poëzie en theater-achtige voordracht. Helaas lijken ze de muziek zelf een beetje uit het oog te zijn verloren.

Eerder presenteerde De Kift onder meer een sigarenkist en een kookboek als albumverpakking, nu viel er een stapel Oost-Europees nepgeld met een cd’tje ertussen de brievenbus binnen. En niet alleen de verpakkingen van de groep zijn goed. De muziek van De Kift kenmerkt zich vooral door de poëtisch gesproken teksten, fanfare-achtige blazerstukken en bevlogen zeemanszang. Een uniek gezelschap dat nu met een nieuwe plaat gekomen is: Bidonville. Helaas is het een tegenvaller.

Personages
Dat zit ’m (zoals verwacht mag worden) niet in de teksten. Net als altijd heeft de groep de wereldliteratuur afgespeurd naar mooie fragmenten. Daarnaast zijn enkele documentaires en filmteksten gebruikt voor deze plaat, met markante personages vol nostalgie en overpeinzingen. Zomaar een fijn fragmentje:

“Soms voel ik zo’n druk achter mijn ogen dat ik in mijn kop zou willen graaien
Maar zo onmogelijk als ik denk, zo leef ik, en daar moet ik dan nog weet van hebben ook”

Het is treffend om over personages te spreken, want Bidonville voelt aan als een abstract toneelstuk. De Kift had altijd al heel wat op met theater, maar op deze plaat gaat het verder. Niet voor niets doet acteur Sanne den Hartogh mee. Er komt een enorme verscheidenheid aan verschillende vocalisten langs, die allen verschillende rollen aannemen. En daar gaat al meteen wat mis.

Niemand doet het zoals Ferry
Nog niet zo lang geleden was het Ferry Heijne die in zijn eentje het leeuwendeel van de vocalen voor zijn rekening nam. Er zijn weinig mensen in Nederland die zo bezeten kunnen vertellen als hij, en die hun stem zo kunnen overgieten met passie en emotie. En ook al zijn er anderen bij De Kift die hun verhaal prima voordragen — dat bewijst Bidonville ook — niemand doet het zoals Ferry het doet.

Zijn rol is jammer genoeg nog verder verkleind dan het bij Brik (uit 2011) al was, waardoor de plaat een lappendeken van inconsistente vocalisten is. Bij ‘Harde Munt’ gaat het zelfs volledig mis door een drammerig voorgedragen, op een irritante manier semi-gerapte tekst, waardoor het nummer vooral vervelend is.

Te weinig muziek
Toch is dat niet het grootste mankement van de plaat. Zoals gezegd leverde Ferry Heijne op Brik ook al wat ruimte in, en daar leverde dat juist prachtige momenten op. Nee, het probleem is dat De Kift het te veel om de tekst en voordracht laat draaien, en te weinig om de muziek. Er lijkt niet genoeg aandacht besteed te zijn aan sterke melodieën, pakkende riffs, de kenmerkende hartverscheurende blazersolo’s, en gewoon het gevoel dat je naar afgeronde nummers aan het luisteren bent.

Er zijn wel uitzonderingen, zoals ‘Lotti’, vertolkt door de Vlaamse Lot Vandekeybus, dat heerlijk wordt voortgestuwd door een venijnig riffje en energieke blazers. Maar te vaak zijn de nummers niet veel meer dan gedichten met wat onbeduidende muzikale begeleiding. Het is hierdoor dat Bidonville de impact mist die platen als Vlaskoorts (uit 1999) en Hoofdkaas (uit 2008) wel hadden — platen die bovendien sfeervoller zijn en meer een geheel vormen. De Kift kennende is de kans dat dit live beter tot zijn recht zal komen dan op de plaat wel zeer groot, maar als cd blijft het niet genoeg hangen om echt te imponeren.