Aloud genre staat avant-garde in de weg

Bandleider Frith was mede-oprichter van de avant-garderockband Henry Cow, die in de jaren zeventig opereerde, en heeft het inmiddels geschopt tot hoogleraar in de compositieleer in Oakland, Californië. In Cosa Brava omringt hij zich vooral met jonge mensen en speelt hij experimentele rock met duidelijke folkinvloeden en mogelijkheden tot improvisatie. De bandleden bespelen allen meerdere instrumenten, waarbij het opvalt dat de harp van toetsenist en accordeonist Zeena Parkins deze avond ontbreekt. Wel is er een prominente rol weggelegd voor de viool van Carla Kihlstedt. Ismaily is gast, hij speelt ook bij

De band opent met een kunstzinnig rocknummer, dat een syncopisch ritme kent, en waarin danig met dissonanten gestrooid wordt. Elektronica in de vorm van allerlei mogelijke effectapparatuur krijgt meteen alle kans om zijn toepassing te laten horen. De viool van Kihlstedt krijgt hierdoor een rauwe, doordringende klank mee en de hoekige, strenge klanken van de gitaar van Frith zetten de toon voor de avond. Het nummer eindigt verrassend in lieflijke, folkachtige vioolgeluiden.

In het algemeen geldt voor dit concert dat een intelligent gebruik is gemaakt van elektronica, waarbij opgenomen tonen en loops goed geïntegreerd zijn in de levende muziek op het podium. De verschillende effecten voegen echt iets toe aan het instrumentarium doordat ze het geluidsspectrum verrijken en vergroten. Er ontstaan soms soundscape-achtige patronen met een waaier van kleurige klanken, waarbij het notenbeeld zich toch steeds scherp aftekent en helder blijft. Echte noise wordt het nooit. Wel missen sommige stukken een duidelijke opbouw, waardoor ze wat richtingloos worden. Veel nummers doen erg filmisch aan.

Verhalende samenzang

Een terugkerend spelelement zijn de vele tempowisselingen en modulaties. Ze maken de muziek spannend en onvoorspelbaar. Met dynamiek wordt niet veel gewerkt, des te opmerkelijker is het als de band het dan wel een enkele keer doet. Violiste Kihlstedt gebruikt regelmatig haar stem, waarbij haar ijle zang etherisch en verstillend vorm krijgt en in combinatie met die van Frith ingetogen en anekdotisch klinkt. Drummer en zanger Matthias Bossi slaat makkelijk en trefzeker. Zijn handelsmerk is het gebruik van koebellen, het holle geluid van het slaginstrument kleurt menige compositie. Ondanks het gemis van de harp, speelt Parkins een belangrijke rol met keyboard, synthesizer, sampler en accordeon. Ook Ismaily is van meerdere markten thuis maar vormt vooral een stuwende kracht op bas.

De rockende nummers overtuigen meer dan de folkachtige songs, die voornamelijk een sfeer lijken te willen scheppen, waarbij de aandacht van menige luisteraar verslapt. Een stevige beat met het staccato gitaargeluid van Frith zorgt voor de meeste opwinding. In een slepende rockballad soleert hij venijnig en to the point. Cosa Brava houdt complexe structuren goed inzichtelijk en maakt aantrekkelijk gebruik van moderne middelen, maar zou zich meer moeten toeleggen op waar ze echt goed in zijn, en dat is experimentele rock.