Tien zoete taartjes met veel glazuur

Het moest veranderen, het roer volledig om. Althans, dat beloofden de artiesten zelf aan ons. Deze Britse band wilde voorgoed afscheid nemen van het verleden. Ze wilden een nieuwe muzikale koers gaan varen en een Coldplay 2.0 worden. Na uitkomen van hun meest recente wapenfeit Viva La Vida, blijkt het verleden hen echter toch nog aardig te achtervolgen. De wind heeft hen zelfs exact teruggedreven naar de steiger waar ze na het derde album aangemeerd hadden.

Coldplay lijkt dus nog immer op Coldplay. Een degelijke band met van die U2-achtige, groteske gebaren. Met één essentieel verschil: Coldplay kleedt composities niet uit, de band zorgt er laagje voor laagje voor dat de songs stuk voor stuk gevulde taartjes worden, met een dikke laag glazuur en marsepein. Dat terwijl U2 de laatste jaren juist meer simpele recht-toe-recht-aan-taarten met één smaak aan het bakken is. Kwark, ofzo. Een appeltaart wellicht. Tuurlijk, het gros van de mensen kan veel van deze gevulde, luxueuze Coldplaytaartjes op zonder zich er zat aan te eten. Toch blijft het devies: geniet, maar consumeer met mate. Want voor je het weet, krijg je ongelofelijke last van de buik.

Viva La Vida, dus. Goed, muzikaal is er niet echt veel veranderd. Al zijn er verrassende uitzonderingen. De instrumentale opener ‘Life in Technicolor’ loopt gesmeerd over in ‘Cemeteries of London’. Deze twee-in-ééncompositie doet denken aan een minder zwaarmoedige variant van The Cure. ’42’ is een dreigende rocksong die begint als pianoballade, maar waanzinnig opbouwt en uiteindelijk machtig uitbarst. De violen en het klokkenspel van ‘Viva La Vida’ zorgen voor een verfrissend, lichtvoetig element aan Coldplay 2.0 en het soulvolle ‘Lost!’ doet qua sfeerbeeld erg denken aan de song ‘Revival’ van het collectief Soulsavers. Over taartjes gesproken, ‘Strawberry Swing’ is net dat taartje te veel. Maag legen en doorgaan. De finale ‘Death and All His Friends’ komt dan op het juiste moment om de schade te beperken.

Ach, slecht is het allemaal natuurlijk niet. De mannen van Coldplay weten verdraaid goed hoe ze popliedjes moeten maken. Neem die eerste single, ‘Violet Hill’, fantastisch. Maar verrassend? Neen, dat is hij niet. Dit vierde album ligt volledig in de lijn van X&Y, de vorige plaat van de band. En daar houd je van, of al die zoete bombast breekt je zo langzamerhand op. De vraag is dus hoe snel het duurt voordat de misselijkheid definitief optreedt. Als deze band binnen nu en drie jaar nu eens écht het roer omgooit? Als ze een degelijke kwarktaart gaan maken? Een ouderwetse, ambachtelijke appeltaart gaan bakken? Ja, dat zou lekker zijn!