Heeft vooral veel niet

Kwam Caribou in 2010 nog met een van dé platen van de laatste paar jaren, zo klinkt zijn nieuwste worp een pak ongeïnspireerder en eigenlijk op elk front minder.

In een lijst met platen van dit decennium die je gehoord moet hebben, hoort Swim — het album waar Dan ‘Caribou’ Snaith in 2010 mee kwam — absoluut thuis. De frisse, avontuurlijke dancemuziek, waar geregeld pakkende popliedjes in zijn verwerkt, is namelijk van zeldzame kwaliteit. Als we een album van Daphni (een andere artiestennaam die Snaith gebruikt) even buiten beschouwing laten, dan is Our Love de opvolger, en dat betekent hoge verwachtingen. Die worden helaas niet bepaald ingelost.

Schoonheidsfoutjes
Het is niet zo dat Snaith is vergeten hoe hij moet produceren. Het zwoele ‘Silver’ heeft bijvoorbeeld een heerlijke, lome instrumentatie, met een bijpassende, slepende beat, die je helemaal tot rust brengt. Het is wel enigszins jammer dat een continu aanwezige vocale sample steeds de woorden ‘hear it’ (of iets dat daar op lijkt) herhaalt. In ‘Second Chance’ wordt heerlijk gespeeld met het vervormen van geluid in de stuiterende productie, maar waarom toch in vredesnaam die zeikerige vrouwenstem?

Het is immers juist zo fijn als Caribou zelf zingt, met zijn enigszins hese kopstem die hij als een geest over de electronica laat zweven. Dit gebeurt ook wel, zoals tijdens hoogtepunt ‘Back Home’: een heerlijk popliedje met een melodieuze en spannende begeleiding. Het is een van de weinige nummers op dit album dat memorabel is en waar níets aan lijkt te mankeren. Zo heeft het prettig kalme ‘Can’t Do Without You’ enorm veel potentie, maar bevat het nummer veel te drammerige, voortdurend herhaalde vocalen, waardoor dit effectief de kop in wordt gedrukt.

Alleen maar minder
Te veel herhaling en te weinig ontwikkeling binnen nummers, dat lijkt het grote mankement van de hele plaat te zijn. Kennelijk heeft Caribou zich bewust op repetitie en ritmiek gestort, maar dat gaat hem niet bijster goed af. Schoolvoorbeeld is ‘Mars’, dat bijna zes minuten duurt, maar waarin weinig anders gebeurt dan dat een geinig panfluitje en wat vervreemdende vocale samples elkaar afwisselen — een totaal oninteressante track.

Als je dan Swim nog eens opzet, wordt het vooral heel erg verleidelijk om te gaan roepen wat die plaat allemaal wel had en deze niet. Dat zegt eigenlijk genoeg. Our Love klinkt minder geïnspireerd en minder origineel. Snaith trekt zijn eigen mond te weinig open en komt met minder sterke popnummers. De nummers kennen minder knappe opbouwen, geen verrassende wendingen, en de melodieën die langskomen zijn minder memorabel. Caribou slaagt er hierdoor te weinig in om te pakken en ontroert al helemaal niet. Our Love is geen slechte plaat en bevat wel degelijk prima momenten, maar er is te weinig dat het goed genoeg maakt om het een lange houdbaarheid te geven, laat staan om de hoge verwachtingen in te lossen.