Metal for the Masses

Ik schrijf hier bewust met “/” aangezien de genres tegenwoordig overvloeien in een soort hybride. Waar Trivium vorig jaar een nieuw spectrum leek te hebben gecreëerd binnen de metal, lijkt er nu zelfs een heel blik opengetrokken te zijn met soortgelijke bandjes. Eén van hen noemt zich Bullet for my Valentine en ja, het album The Poison wordt goed ontvangen in de internationale pers.

Metal all the way

Laat ik voorop stellen dat de muziek op deze debuutschijf absoluut niet verkeerd in elkaar zit, maar om eerlijk te zijn doet de muziek me vrij weinig. Waarom? Eigenlijk klopt het allemaal net iets te goed en klinkt het allemaal iets te geproduceerd. De gitaarlijnen klinken allemaal rete-catchy, maar missen naar mijn smaak de nodige uitstraling. En daar verandert een fraaie in cartoonstijl gegoten vormgeving niks aan. Nu had ik het bij Ascendancy van Trivium al bij het verkeerde eind, dus de kans is natuurlijk groot dat dat hier ook gebeurt. Bullet for my Valentine klinkt namelijk erg sterk als die band, zij het minder geïnspireerd. De brullende stem wordt telkens weer afgewisseld met de heldere zang, die overigens klinkt alsof de zanger een effectenpedaal ingeslikt heeft; en ook de breaks en breakdowns zijn vrij eenvoudig te voorspellen.

Maar er is nóg meer

Een goed voorbeeld van bovenstaande kritiek bevindt zich mijns inziens in All these things I hate. Een nummer waarvan ook online de clip te bekijken is. Na een stuk ingetogen gitaar barst het nummer los in een vrij ongeinspireerde riff die ergens het midden houdt tussen Machine Head en een willekeurige speedmetalriff. Zoals gezegd is het geheel wel weer catchy en zijn de refreinen vrijwel geheel meezingbaar, maar toch is het allemaal net iets te gelikt. Giet daar dan ook nog dat ontzettend metalige geluid overheen en het kan eigenlijk niet meer op. Er zullen genoeg mensen zijn die ermee weglopen, mijn smaak is het niet. Meer woorden wil ik er eigenlijk niet aan vuil maken…