Geslaagde stap

Het samenwerkingsverband tussen twee singer-songwriters, de een op akoestische gitaar en de ander op cello, levert een ingenieus werkstuk op in de vorm van het album Dear Companion. Ben Sollee en Daniel Martin Moore hebben elkaar gevonden als componisten en uitvoerenden van een elftal songs.

Ben Sollee is een succesvol singer-songwriter die zichzelf begeleidt op cello. Hij debuteerde in 2008 met Learning to Bend en oogstte daar positieve kritieken mee. In datzelfde jaar debuteerde ook Daniel Martin Moore niet onverdienstelijk met Stray Age. Nu bundelen deze talenten de krachten op Dear Companion. Een singer-songwriter met een cello is een zeldzaamheid. De combinatie die de twee heren hier tentoonspreiden geeft een harmonieus geluid en lijkt daarmee een geslaagde stap. Of het bij deze ene samenwerking zal blijven, is natuurlijk nog de vraag.

Verdeling

Sollee en Moore samen tekenen slechts voor twee composities. De titeltrack en het mooie ‘Sweet Marie’ zijn door hen beiden geschreven. Voor de rest van de composities tekent of de een of de ander, waarbij de het zwaartepunt enigszins bij Moore ligt met één liedje meer op zijn naam. Het stempel dat Moore drukt op het album lijkt ook net wat groter dan dat van Sollee, al is de inkleuring met de cello natuurlijk wel diens handelsmerk. Toch is Moore een meer ervaren performer dan Sollee. Ben Sollee is dan ook vaker onderdeel van een groep terwijl Daniel Martin Moore zich doorgaans duidelijk manifesteert als singer-songwriter.

De opener ‘Something, Somewhere, Sometime’ zet de tendens op het album. Het is een lekker luisterliedje maar zal niet snel opvallen buiten de setting van deze plaat. Liedjes als ‘Only a Song’ trekken – zoals de titel al zegt – redelijk ongemerkt voorbij. We horen Sollee de ene keer strijken op zijn cello, een ander keer gebruikt hij hem om te tokkelen.

Opvallende tweede helft

De stemmen van Sollee en Moore passen lekker bij elkaar en roepen een vergelijking op met The Proclaimers zoals in ‘My Wealth Comes to Me’, dat vanaf de eerste noten klinkt als voornoemde band. De heren bedienen zich vooral van country- en folk-idioom.

Echte uitschieters zijn vooral te vinden op de tweede helft van het album. Zo is het klein gehouden ‘Folkrock Blues’ een van de hoogtepunten van Dear Companion. Samen met het instrumentale ‘Flyrock #2’ en het eerder genoemde ‘Sweet Marie’ – dat schittert als het vlaggenschip van de samenwerking – kunnen we spreken van een uitstekende en opvallende tweede albumhelft. ‘Sweet Marie’ kent samenzang waarin de stemmen elkaar ondersteunen en een melodie die Marie op handen lijkt te dragen. Een compositie met een gouden randje. Mooie samenzang en fraai samenspel van gitaar en cello. Hartverwarmend, mogen we gerust zeggen.

De samenwerking tussen Sollee en Moore heeft een lekker in het gehoor liggend album opgeleverd. Een onderhoudende, maar ook niet bijzonder opvallende plaat. Over het geheel genomen is Dear Companion een degelijk werkstuk. De plaat bevat echter ook momenten die ontegenzeggenlijk van grote klasse zijn.