Droomvlucht
Stel je voor: een luie zondagmiddag, je zit onderuitgezakt op de bank te genieten van het heerlijke niets doen. Door het open raam schijnt het zonnetje gezellig naar binnen, de kamer vult zich met geluiden van de straat en de geurige zomerse buitenlucht. Je sluit je ogen en glijdt weg in een droom. Bij het ontwaken sijpelt deze langzaam weg en tegen de tijd dat je de grond weer onder je voeten voelt, is de droom volledig uit je geheugen gewist. Het enige dat je je nog weet te herinneren is dat het fijn was. En mooi.
Zo is het ook met de muziek van Bebel Gilberto. Bebels warme stem en lome bossanova druipen de speakers uit en je voelt jezelf vloeibaar worden. Gemoedelijk dobber je mee met haar golven, door de wolken en richting de sterren. Als de plaat afgelopen is, weet je eigenlijk niet meer wat je precies gehoord hebt. Of dit goed of slecht is, weet ik eigenlijk niet zo goed. Lekker is het in ieder geval.
~
Het album kent drie werkelijk waar prachtige nummers; Simplesmente, Cada Beijo en absoluut hoogtepunt Aganjú. Het geluid is zo vol en Bebels stem versmelt zo perfect met de muziek, dat je in een zee van bossanova lijkt te zwemmen. De rest van de plaat kabbelt als een rustig beekje verder. Een sprankelend beekje, dat wel. Er zitten hier en daar wel wat saaie momenten tussen, maar als je toch aan het dagdromen bent valt dat heus niet op.
Om terug te komen op de kwestie of zo’n dagdroomplaat nou goed of slecht is: het is in ieder geval erg lekker. Maar goed of slecht? Aan de ene kant kabbelt het album iets té gemakkelijk weg, maar aan de andere kant wat maakt dat ook uit?
Joost Festen 
