Monotoon, vlak en onaf

De gitaar voert de boventoon op dit zevende plaatwerk van Gough. Zijn pianoklanken worden ditmaal slechts spaarzaam ingezet. De begeleiding is over het algemeen vrij behoudend en mellow. Het resultaat zijn vrij ingetogen nummers zonder al te veel pit. Wel hele sferische, kleine nummers. Maar veel kracht zit er niet in. It’s Not What I’m Thinking is dan ook vooral een rustig voortkabbelende plaat. Een album dat bijna onopvallend aan je voorbij trekt. Eentje zonder uitschieters, niet naar boven, niet naar beneden. Slecht wordt het nergens, maar het blijft de gehele lengte van de cd vrij vlak en de diepgang ontbreekt.

Onaffe songs

Al vanaf zijn debuut The Hour Of The Bewilderbeast uit 2000 staat Gough bekend om zijn ‘onaffe’ songs. Ook ditmaal lijkt het er op dat er meer afwerking in de nummers had kunnen zitten. Dit om de nummers net dat onderscheidende mee te geven. Veel van de songs liggen erg monotoon in het gehoor. Verder is ook de zang van de vorig jaar veertig geworden singer-songwriter op deze laatste cd vlakker dan we van hem gewend zijn. Zijn vocalen waren al nooit zijn onderscheidende kenmerk, maar ze hebben wel eens wat puntiger, verrassender en met meer diepte geklonken. De zang had geperfectioneerd kunnen worden door hem van iets meer schwung te voorzien.

Weinig afwisseling

In het gehele oeuvre is dit laatste album geen opvallende verschijning. Albums als het eerder genoemde debuut en de soundtrack About A Boy of Born In The UK zijn uitblinkers en laten elk een andere kant van de artiest horen. Deze albums hebben, hoe verschillend ook, allemaal diepte, afwisseling en bravoure. Ze worden gekenmerkt door veel muzikaliteit en bombast. It’s Not What I’m Thinking en zijn voorganger zijn beide vrij trage, vlakke cd’s en kennen weinig afwisseling. Iets waar eerdere platen juist in uitblonken. It’s Not What I’m Thinking is een weinig bijzonder album dat de geschiedenisboeken niet zal halen. De cd is minder spannend dan veel van zijn voorgangers. Een mager zeventje.