Animal Collective verliest zichzelf op premature ep

Al vanaf midden jaren negentig timmeren de leden van Animal Collective muzikaal aan de weg, maar pas in 2000 kwam het eerste echte Animal Collective-album Spirit, They’re Gone, Spirit They’ve Vanished uit. Zanger Avey schreef het album en vroeg aan zijn highschool vriend Panda of hij de plaat in wilde drummen. Nadat de plaat uitkwam, toerde het tweetal door Amerika, uiteindelijk versterkt door Geologist en Deakin. Sinds die tijd heeft het viertal acht albums en drie ep’s gemaakt, waarvan Water Curses er één is. Acht bijzonder verschillende albums maar met een duidelijke rode lijn. Chaotische composities, vreemde sounds en meeslepende melodieën.

Op die rode draad na veranderde de sound van de band in de loop der tijd. De muziek werd volwassener – beter uitgewerkt en gladder afgemixt. Maar ook kwamen er meer regelmaat, minder experiment en minder uitspattingen. Zo’n ontwikkeling kan slecht uitpakken voor een band, maar het collectief wist er steeds meer kwaliteit in te leggen. Hoogtepunt was waarschijnlijk Sung Tongs uit 2004, maar ook Feels uit 2005 was een sterke plaat met unieke tracks.

Op het laatste album Strawberry Jam werd duidelijk dat het viertal het rustiger aan ging doen. Op de nieuwe ep is dat goed merkbaar. De platenmaatschappij noemt de sound ‘meer uitgekleed dan op de vorige albums’. In werkelijkheid betekent dat, dat de achtergrondchaos die zo kenmerkend is voor Animal Collective is verdwenen. Dat maakt Water Curses in vergelijking met het eerdere werk een ingehouden, weinig spetterend geheel, waarbij veel meer op elektronica wordt gebouwd. Daarmee gaat spontaniteit en herkenbaarheid verloren.

De logische vraag is natuurlijk of ze daarmee slecht werk hebben afgeleverd. Het antwoord is ‘nee’. Er bestaat geen twijfel over de muzikale talenten van zanger Avey die veelal verantwoordelijk is voor de composities. Ook op Water Curses zijn de nummers goed gecomponeerd en mooi vol gebouwd, terwijl ze toch met minimale middelen werken. Het probleem is dat de luisteraars anders verwachten. Bij Animal Collective denk je aan dierengeluiden, geschreeuw, indianen en mannen die op blote voeten door het bos marcheren. Here Comes the Indian of Sung Tong zijn voorbeelden daarvan. Maar op Water Curses komt helemaal niets van dat alles naar voren. Het lijkt wel of de band zo hard werkt aan het verbeteren en veranderen van hun sound, dat ze daardoor alles wat hen eigen is wegfilteren, om uiteindelijk een doorsnee soundscape over te houden.

Ook rijst de vraag waarom deze ep eigenlijk is uitgebracht. Nog geen jaar geleden kwam Strawberry Jam uit en was er een flinke tour. Nu presenteert platenmaatschappij Domino de ep alsof we Animal Collective jaren hebben moeten missen. De conclusie moet helaas zijn dat deze ep een vergissing is, die met Animal Collective weinig te maken heeft. De tracks zijn aardig, maar hadden best een jaartje op de plank kunnen blijven liggen tot er een volledig album uit zou komen. Misschien maken de nummers in de context van een full length plaat meer indruk.