Minder bizarre chaos, meer compositie
Indie bloeit en dat is mede te danken aan Animal Collective. Samen met groepen als Arcade Fire en Architecture In Helsinki zijn zij de pioniers van een nieuwe stroming waarin niets te gek is: dierlijke geluiden, hoge gilletjes of dissonante knallen achter heldere composities. Vreemd? Nee! Gewoon even wennen. En met de meer gestructureerde nieuwe plaat Strawberry Jam, zou het collectief het wel eens goed kunnen gaan doen bij het grote publiek.
Het lijkt er namelijk op dat de excentrieke lui van Animal Collective wat rust hebben gevonden. Op eerdere albums overheerste de chaos en alles wat bizar is. Liedjes waren meer experimentele composities dan gangbare songs, en dat alles maakte de muziek niet erg toegankelijk. Maar op Strawberry Jam gaat het er anders aan toe. Een aantal van de nummers, zoals de eerste single Peacebone, ligt direct lekker in het gehoor. Terwijl de bizarre en dierlijke geluiden, waar hun bandnaam vandaan komt, omdat de heren dat de beste manier vonden om zichzelf te omschrijven, meer naar de achtergrond zijn verdreven. Die vreemde trekjes die eerst zo overheersten, worden nu wat subtieler gebracht maar vormen nog steeds het handelsmerk. Het stempel Animal Collective staat nog dik gedrukt op ieder nummer van de nieuwe plaat.
Ouderwets verbazen
~
Gelukkig kan de band ook nog ouderwets verbazen. De nummers die wat catchy beginnen, worden halverwege vaak ondergedompeld in een typisch Animal Collective sausje van geschreeuw en getrommel. Andere tracks zijn ouderwets vreemd vanaf het begin. Cuchoo Cuchoo bijvoorbeeld, is een vreemde, rustige soundscape met veel galm, computergeluiden, snerpende fade-ins en woordloos stemgeluid waar je echt je weg in moet zoeken. Maar toch, ook achter al deze effecten gaat een schitterende ballade schuil zoals bij veel nummers op dit album het geval is. Zo is ook For Reverend Green een prachtig nummer, misschien wel het beste van de plaat. Met een schokkerige beat en schelle zang en gitaren weten ze een pakkend nummer neer te zetten dat zowel lekker in het gehoor ligt, als typisch is voor wat de vier vrienden doen: pakkende melodielijnen, geschreeuw en een vleugje chaos.
Lekken
Voordat een nieuw album uitkomt ligt het vaak al maanden op de plank bij de media. Dat er dan voortijdig nummers van een nieuwe plaat lekken is bijna niet te voorkomen. De heren van Animal Collective hebben daarom iedere cd gelabeld waardoor de tracks te traceren zijn, mocht er een lek zijn ontstaan. En ja hoor, een ongeduldige journalist kon zichzelf niet beheersen en lekte een aantal tracks op het net. De man is opgespoord en heeft een excuusbrief moeten schrijven aan de platenmaatschappij en de band. Althans, zo gaat het verhaal. De reactie van de band: “Als je wat lekt, lek het dan in zijn geheel. De plaat wordt anders volledig uit elkaar gerukt.”
Ontwikkeling
Het is leuk om te zien dat de verschillende bands uit deze scene zich steeds verder blijven ontwikkelen. Alsof ze op zoek zijn naar de juiste vorm om hun creativiteit in te gieten. Dat ze daar de mogelijkheid voor krijgen is natuurlijk te danken aan het publiek dat op zijn beurt steeds meer interesse krijgt in dergelijke bands. Dat blijkt ook wel als je naar de line-up van grote festivals in Europa kijkt. Die ontwikkeling geldt ook voor Animal Collective. Je hoort ze bij ieder album vakkundiger worden; subtieler. En ook op Strawberry Jam is dat goed te merken. Het kan zijn dat er een groep fans is die afhaakt bij dit album omdat het hen niet bizar genoeg is, maar waarschijnlijk zullen de meeste fans het album met open armen ontvangen.
