Een gouden keel, een gouden toekomst?

Het debuutalbum heeft in Nederland inmiddels de status van triple platina bereikt, wat erop neerkomt dat het 150.000 keer verkocht is. Een enorm aantal, zeker als je dit vergelijkt met albums van Neerlands helden Jan Smit en Marco Borsato, die met hun cd’s in 2008 ook deze status bereikten. En dat voor een Schotse jongedame van wie niemand voor die tijd nog gehoord had.

Meer snelheid

Meteen al bij het eerste nummer en single ‘Don’t Tell Me That It’s Over’, hoor je een verschil met het eerste album, in de vorm van de goed hoorbare drumbeat op de achtergrond. Gelukkig klinkt daarop bij de eerste uithaal het karakteristieke stemgeluid van Macdonald, een stem die door de ijle lucht lijkt te zweven. De track heeft een behoorlijk tempo en violen die invallen tijdens de muzikale tussenstukken. Dezelfde drum komt terug bij meer songs op het album. Hierdoor lijken sommige wel wat op elkaar, maar wat zou dat als ze verder prima klinken? Toch dreigt haar stem hierdoor iets ondergesneeuwd te raken. Verder zijn de meeste nummers wat voller gestopt met meer geluidseffecten dan bij het debuut, zoals bijvoorbeeld het keyboardarrangement in ‘My Only One’. Door deze beide aspecten rockt het album meer en is de folk-kant wat naar achteren geschoven.

A curious thing

‘This life I lead is a curious thing, but I can’t deny the happiness it brings.’ Oftewel: het toeren door de wereld is een raar, maar leuk leven. Het is de ervaring van haar internationale doorbraak en zo’n vijfhonderd optredens die doorklinken in Macdonalds teksten. Zo is daar de tekst van ‘Ordinary Life’, dat overigens een goede tweede single zou zijn. Haast bozig zingt ze ‘paparazzi driving me mad, all I wanted was an ordinary life.’ Wat wil je ook, als je niet gediend bent van driekleurige pruiken, of het ene na het andere vriendje; het dagelijks leven van een ‘normaal mens’ is wat haar zo bevalt. Het zijn deze dingen die haar in het leven aan het denken en het componeren zetten. Zoals ‘Love, love’, een vrolijk lied over de liefde en dat die maar bij haar moet blijven, met een makkelijk in het gehoor liggende melodie. Of neem het lekker rockende ‘Next Big Thing’, over mensen die razendsnel door de media gehypt worden, zonder maar iets gepresteerd te hebben.

A Curious Thing lijkt te eindigen met ‘What Happiness Means To Me’, dat mooi en rustig klinkt, met heerlijke outro, dat begint met alleen een piano die wel wat wegheeft van het spel in ‘Imagine’ van John Lennon. Tot slot volgt een extra track, de live opgenomen Bruce Springsteen-cover ‘Dancing In The Dark’. Hierin blijkt nog maar eens te meer dat Macdonald een unieke en geweldige stem heeft en met ongekende intensiteit kan zingen. Dit pakt je, door het fluisterende begin en de dynamiek in haar stem die soms lijkt over te slaan. Hopelijk is dat terug te horen op haar derde album. Dan blijft de toekomst nog steeds glanzend goud voor Macdonald.