Ali Campbell

Bij de eerste aanblik op de tracklist raken de verwachtingen al hooggespannen. The Beatles, The Rolling Stones, The Hollies en ook Rod Stewart worden gecoverd door de rossige Engelsman. Een beetje vreemd is het dan wel, als de openingstrack begint met een iets te opgewekt riedeltje van ‘All I Want For Christmas Is You’. De bekende stem van Campbell, aangevuld met het karakteristieke echo-effect weet de song ‘Got To Get You Into My Life’ echter goed over te brengen. Ook de op het hele album aanwezige blazers zorgen hier voor de kenmerkende reggaesfeer.

Campbell besloot om hits uit de jaren zestig onder handen te nemen, nadat hij met Fun Lovin’ Criminals ‘Purple Rain’ had gecoverd. Hij zag het echter als een klein project, terwijl hij nog aan het schrijven was voor zijn ‘echte’, vierde album. Een heel album met twaalf tracks, dat hij samen met de Jamaicaanse producers Sly en Robbie maakte, was echter de uitkomst. Het is nog steeds de missie van de zanger om reggae en dub populair te maken. Niet meer bij UB40, waar hij begin 2008 afscheid van nam, maar samen met keyboardspeler Virtue en een nieuwe band.

Campbell met tijd mee

Ondanks dat hij volgend jaar zestig jaar wordt, lijkt Campbell met zijn tijd mee te gaan, getuige zijn activiteiten op social sites, te zien op zijn homepage. Maar hoort reggae ook met de tijd mee te gaan? En op welke manier dan? Het nummer ‘Paint It Black’ wordt ingezet met een à la Cher vervormde, geneuriede intro, de zogenaamde auto-tune. Gelukkig wordt het lied mooi gevoelig neergezet door Campbell. Jammer is wel dat het keyboardritme maar blijft doordreunen. Ook een bijzondere intro krijgt het nummer ‘A Hard Day’s Night’. In plaats van het karakteristieke openingsakkoord van gitarist George Harrison wordt er nu begonnen met een afschuwelijk ‘No Limits’-intro. De stem van Campbell en het swinggehalte maken veel goed, maar alle bijgeluiden maken het toch tot een minder nummer. Deze ervaring kom ook bij ‘Love Is The Drug’ naar voren, waar de zang naar de beat gedwongen wordt en bovendien de synths overheersen. Toegegeven: het soulkoor is wel erg lekker én het refrein zorgt voor meedeinen.

Te weinig hoogtepunten

Great British Songs kent te weinig hoogtepunten om van een topalbum te spreken. Er zijn wel enkele liedjes die boven de middelmaat uitsteken. Bij ‘He Ain’t Heavy, He ’s My Brother’, overheerst de pakkende stem en ga je helemaal op in het refrein. Campbell weet het gevoel van Neil Diamond en ook van The Hollies hier goed te verwoorden. Ook ‘You Wear It Well’, dat lekker swingt, en het overtuigende ‘All Right Now’ zijn prima nummers. Het hoogtepunt van de cd is echter ‘Baker Street’. Niet alleen door de kenmerkende saxofoonsolo, maar ook omdat het mede door de zang dicht bij het origineel blijft. Het gros van de liedjes is echter onder de maat. Het is vooraf wel min of meer bekend hoe nummers gaan klinken met een reggaesausje. Hier komt bij dat de geluidseffecten, synthesizers en keyboard soms de overhand hebben en ook te vaak voor matige intro’s zorgen. Vooral de eerste nummers op de cd worden geteisterd door een clap die de nummers overheerst. Er is verder te weinig verrassing en alleen de échte fans zal de cd daarom waarschijnlijk wél kunnen bekoren.