Lange wachten wordt beloond

In die vijf jaar heeft Alamo Race Track andere paden betreden. Deze omzwervingen hebben wel invloed gehad op het maken van het langverwachte album. Zo verzorgde het Amsterdams gezelschap vorig jaar de soundtrack voor de theatervoorstelling ‘Innenschau’. Het werk dat de band voor dit abstracte toneelstuk componeerde, werd tijdens en na de tour opgenomen voor Unicorn Loves Deer. Oerleden Ralph Mulder (zang/gitaar) en Leonard Lucieer (gitaar) hebben gezelschap gekregen van bassist Djurre de Haan, drummer Robin Buijs en percussionist Rik Elstgeest. Ook in gereviseerde samenstelling staat de band garant voor verslavend mooie liedjes die je temidden van een feeërieke sfeer als vanouds de adem benemen.

Samenzang als rode draad
Songs van Alamo Race Track hebben meerdere draaibeurten nodig om te rijpen. Alles draait om het experiment. Het maakt niet uit in welk jasje de creatieve broedsels gestoken worden: uiteindelijk nestelen ze zich in je hoofd. Zo hebben de mannen in tegenstelling tot de eerdere albums de weldadigheid iets naar de zijlijn gedirigeerd en is er een kaler en ingetogener geluid voor in de plaats gekomen. Gebleven is hun grootste troef: de als rode draad fungerende harmonische samenzang die voor kippenvel zorgt.

Openingsnummer ‘Apples’ is direct een schot in de roos. Tijdens de ingetogen opbouw koppelt speelse vrolijkheid zich aan gelaagde zangpartijen. Belle & Sebastian ontmoet Ting Tings, zoiets. De opgewektheid van dit lied is ook te horen in de dansbare folkpop van ‘Lindyhop’ en in het lichtvoetige titelnummer, waarin de dansritmes geleend lijken te zijn van Peter, Björn & John. De toonzetting wordt iets zwaarder in nummers als ‘Words Sweet Trouble’ en ‘Hypnotised I’. De eerste door zijn melancholieke setting, waarbij de koorzang opnieuw als meesterlijk verfijnde omlijning dient. De laatste door de melodramatische inkleuring die een prachtig verbond aangaat met de luie, klaaglijke zang. Het doet met recht de songtitel eer aan. ‘Records’ is een bloedmooie ballad met een mistroostige lading die van extra kracht wordt voorzien door fijnzinnig gebruik van piano en gitaar.

Eenheid zonder klassieker
Het derde werkstuk van Alamo Race Track heeft een elftal wonderschone songs opgeleverd die op fraaie wijze tot een vloeiend en kloppend geheel gesmeed zijn. Bij elke luisterbeurt geeft Unicorn Loves Deer iets meer van zijn schoonheid prijs. Het enige gemis is een klassieker in de dop; een nieuwe ‘Black Cat John Brown’ zit er niet tussen, als dat al de intentie van de band is geweest. De tijd die Alamo Race Track heeft genomen voordat de plaat groen licht kreeg, is in ieder geval goed besteed geweest. Nu maar hopen dat de heren de wereld niet weer vijf jaar laten wachten op een volgend pronkjuweel.