Weinig Air, nog minder flair

De kracht van Airs muziek is haar subtiele gelaagdheid, een verstild water dat aangenaam reflecteert als je er kort in kijkt, maar diep genoeg is om een lange tijd in weg te dromen. Ook op hun laatste album, Love 2, laat het duo horen die typische Franse slag niet te zijn verloren. Met een afgeslankte bezetting (de heren worden alleen bijgestaan door drummer Joey Waronker) wil Air graag wat meer livegevoel creëren in hun optredens, maar vanavond dienen ze het gehele oeuvre koud op als ware het ’t werk van een andere band.

Vooral omdat de heren hun laatste plaat zelf produceerden, verbaast het dat ze vanavond niet lijken te weten waar de kracht van hun liedjes zit. Met een kleine band grote sfeer creëren kán (The Whitest Boy Alive als beste actuele voorbeeld), maar Godin en Dunckel zetten vaak te snel en te hard, en altijd ongeïnspireerd, in. De diepe gronden van ‘Kelly Watch The Stars’ en andere klassiekers worden gedempt tot een modderplasje. Als Air inderdaad een ‘A Prozac vision of the late ’70s’ wil bieden (aldus allmusic.com), dan zijn ze vanavond even vergeten dat je van antidepressiva ook vreselijk afgevlakt wordt.

Eitje bakken

Dromerig is het vanavond dus zeker, maar alleen op het podium en bij een handvol gezellige knuffelstelletjes in het publiek. Toetsenist Godin, van top tot teen in het wit, kijkt af en toe het publiek in alsof hij zijn zondagse eitje staat te bakken: tevreden, op zijn gemakje, maar vooral expressieloos. Ironisch genoeg spelen ze het nummer ‘How does it make you feel?’ in dit optreden, waarin geen seconde de overtuiging klinkt dat ze daar zelf echt over na hebben gedacht. Plichtmatigheid is troef, het kost moeite om niet alvast de jas te gaan halen bij hun encore.

Het lijkt, kortom, alsof Air ergens onderweg naar Amsterdam de inspiratie kwijt is geraakt en nu met al die spullen zit. Best leuke geluidjes komen er uit al hun vintage apparatuur. Maar geen liefde, verbeelding of dromen.