Ja, maar toch net niet

Love and Other Planets staat in het teken van ruimte. Verwacht echter geen spacerock. Of in Adem’s eigen woorden: “Just because I’m writing about space, doesn’t mean I wanted it to sound like a 70’s sci-fi movie soundtrack”. Het ruimtelijke zit hem dan ook vooral in de songtitels en de teksten: Launch Yourself, Crashlander, Last Transmission from the Lost Mission. Enfin, het zal duidelijk zijn.

Kinderlijk positief

Homesongs uit 2004 liet zich het best beluisteren als een moderne folkplaat. Love and Other Planets is in vergelijking met die voorganger toch meer een popplaat geworden en dat komt voornamelijk doordat er her en der een relatief stevige drumbeat opduikt. Het resultaat is een plaat met een kinderlijke positieve sfeer zoals je die bijvoorbeeld ook bij Sufjan Stevens kunt terugvinden. Een nummer als X Is for Kisses zou zo uit de koker van Stevens kunnen komen. Al moet gezegd worden dat Adem een minder begenadigd zanger is. Hij zingt soms aarzelend soms fluisterend en af en toe volgt er een zeurderige aanloop naar een uithaal die nergens helemaal ten uitvoer wordt gebracht. Dat is waarschijnlijk maar goed ook, de kans dat Adem uit de bocht zou vliegen is groot.

Mart Smeets-effect

Drie kwartier lang balanceert het album op de rand van een volmondig ja en een net niet. Dat lijkt misschien moeilijk, maar dat is het niet. Adem wil je graag mee naar buiten nemen. Je hand vasthouden en samen met jou stargazen, wegmijmeren en hoofdschuddend afvragen waarom de rest van de wereld het niet snapt. Natuurlijk, ik ga graag mee met je mee, Adem. Ik wil uit alle macht de liefde belijden aan moeder aarde en alle andere planeten in het heelal. Maar als we daar dan samen staan en we naar de hemel turen loop dan niet zo verschrikkelijk aan mijn kop te zeuren over hoe mooi het allemaal is, met die zeurderige stem van je. Dat zie ik ook wel. Laat me gewoon genieten.

Adem gaat na een heldhaftige strijd uiteindelijk ten onder aan de gevolgen van het Mart Smeets-effect: continue blijven zeggen dat iets zo mooi is dat je er niets aan toe te voegen hebt. Waar hij in zijn debuut bij de basis bleef, verliest Adem het op Love and Other Planets van zijn eigen pretenties. Dat levert nog wel juweeltjes op als Something’s Going to Come en Love and Other Planets, maar uiteindelijk sterft het album in schoonheid. En dat is misschien mooi voor de romantische zielen onder ons, maar op de keper beschouwd is het gewoon heel jammer dat dit niet de plaat is die hij had kunnen zijn.