Klanken uit de Melkweg

Na een eerste luisterbeurt van de laatste release van deze band uit de Verenigde Staten blijft er maar een conclusie over, de heren zijn van mening dat planeet aarde te weinig inspiratie bevat om tot interessante geluiden te komen. Het kosmische en bij tijd en wijlen zeer vervreemdende geluidspalet verraadt dat de band zijn pijlen liever richt op de kosmos dan op de blauwe planeet. Dit manifesteert zich in soundscapes die zo gevuld zijn met gitaren en elektronische geluiden, dat ze alles lijken te vergen van de afspeelapparatuur en de oren. Het geheel is hypnotiserend en bedwelmend, maar soms zo overweldigend dat het een wat al te machtige auditieve maaltijd wordt.

Liedjes

De aftrap is echter nog rustig. ‘Sequins’ begint met een riff die gebruik maakt van zestiende noten, wat een nerveus en verwachtingsvol gevoel opwekt. De drummer laat direct horen dat hij niet slechts een veredelde tempoaangever is. Zijn geluid is enerzijds robotachtig en staccato, anderzijds geeft hij met zijn hi-hat veel syncopische accenten. Het levert een paradoxaal en erg interessant geluid op. De vocalen stemmen minder enthousiast. De zanger doet zo nu en dan denken aan een wat manische variant van Robert Smith, maar hij mist oprechtheid. Hierdoor lijkt de voordracht soms wat te gemakkelijk het pathos op te zoeken. Het tweede nummer van het schijfje bekent met zijn majestueuze synthesizerhook definitief (klank)kleur. De weidse klanken van deze brug in het verder onheilspellend klinkende nummer bewerkstelligen een roes bij de toehoorder. De rest van de plaat volgt ongeveer dezelfde formule. Dichtgemetselde geluidsmuren die meer gaan voor sound dan voor goede liedjes.

Net te weinig beklijvend

Het enige nummer dat echt opvalt binnen al het geweld is ‘Crush’. De synthesizers zijn hier minder dominant en de gitaren krijgen wat meer speelruimte. Alsof een nummer van de band No Age opnieuw door de productiefase heen is gegaan en een veel massiever geluidsbeeld mee heeft gekregen. Verder is de plaat weliswaar coherent en bijzonder groots, maar zo zwaar verteerbaar dat het niet eenvoudig is de plaat in je hart te sluiten. Als het al lukt door de compacte productie heen te luisteren, blijken de liedjes vaak net iets te inwisselbaar en te weinig beklijvend. Is Crush dan een mislukking? In het geheel niet. Praktisch geen van de beschikbare frequenties blijft onbenut. Dit maakt de plaat zo narcotiserend dat slechts dat gegeven al maakt dat de plaat de moeite van het beluisteren waard is. Als de zanger iets minder theatraal wordt en de band voor de volgende plaat een paar écht goede liedjes schrijft, komt het helemaal goed met Abe Vigoda.