Vrolijke Schotse koekjes

Leadzanger Jackie McKeown maakte in, jawel, de jaren ’90 nog muziek met Alex Kapranos en Paul Thomson van Franz Ferdinand. Hun band The Yummy Fur stopte er in 1999 mee en de bandleden gingen ieder hun eigen weg. Van deze samenwerking is op Cookies (op het versnellende refrein van You’re Supposed To Be My Friend na) niks meer terug te vinden. Ondanks dat beide bands opgewekte gitaarpop maken, hebben 1990s langzamere ritmes, geen synthesizers en vooral minder dikke baslijnen in hun nummers dan de heren van Franz Ferdinand.

Ouwe koek

Muzikaal gezien brengen 1990s absoluut niks nieuws. Cookies staat vol voorspelbare ritmes en akkoordenschema’s die we bij veel beginnende Britse bands al eerder hoorden. 1990s onderscheidt zich dan ook nauwelijks van andere hippe Britse bandjes. Het openingsnummer You Made Me Like It zet direct de toon voor de rest van de plaat: makkelijke rijmen, een toegankelijke meezingmelodie en veel herhaling van lalala, oh yeah en more and more maken het liedje heel catchy.

Drugs en seks

Helaas klinkt de stem van leadzanger Jackie McKeown bij vlagen mat, zoals op Situation, het laatste nummer van de plaat. Gelukkig wordt McKeowns stem gecompenseerd met hilarische teksten, waarin vaak de woorden ‘drugs’ en ‘fucking’ terugkeren. In het nummer Weed wordt een uitzonderlijk saai persoon aangezet tot het gebruik van drugs omdat hij dan veel grappiger en vrolijker is: “Why don’t you take drugs again? You were never funnier than you were back then“. Ook op Cult Status, waar de draak gestoken wordt met het muzikale sterrendom, is de tekst lekker puberaal: “My cult status keeps me fucking your wife“. Het gevaar van al deze relaxedheid is dat de plaat oppervlakkig blijft.

Nog meer koekjes?

De drie heren van 1990s, die eind 2006 nog te zien waren op London Calling, hebben met hun debuutalbum een onderhoudend geheel afgeleverd: de perfecte zomerplaat en zeer geschikt voor cruisen in de cabrio in de zon. De twaalf nummers van Cookies doen allemaal ongedwongen aan, zitten niet te ingewikkeld in elkaar en zijn zeker niet zo pretentieus als de platen van The Fratellis en Kaiser Chiefs. 1990s maken gewoon lekkere no nonsense powerpop. Hopelijk blijft de deksel niet voor lang op de trommel zitten.