Geen plaatje van een stamppot etende muzikant, graag

Tom Barman, door Charlie de Keersmaecker

Fotografen van het genre, jonger dan vijfendertig jaar en vanuit heel Europa kunnen meedoen. Een jury bepaalt een shortlist van zeven fotografen. Hieruit wordt, tijdens het Groningse popfestival  Noorderslag, de winnaar bekend gemaakt. Deze shortlist vormt tegelijkertijd de keuze voor de bijbehorende expositie. Dit jaar is de prijs voor de tweede keer uitgereikt. De organisatie van de expositie verneemt veel enthousiaste reacties uit internationale hoek. Het is duidelijk dat dit idee, een ei van Columbus, een lacune heeft gevuld die door velen werd gevoeld.

Verschillen in stijl

Adam Green, door Julien Bourgeois

De expositie is goed in elkaar gezet. Elke fotograaf wordt op een andere manier tentoongesteld. Zo verschillen bijvoorbeeld de achtergronden: de een hangt op een houten muur, de ander op wit beton, de volgende weer op een felblauw geschilderde achtergrond. Ook verschilt de wijze van het tonen van de foto’s. Zo zijn bijvoorbeed de foto’s van Jordi Huisman in een lange streep opgehangen, terwijl de foto’s van Tom Verbruggen her en der op de muur zijn geplaatst. Zo komen de verschillen tussen de stijlen van de fotografen tot hun recht. 

Julien Bourgeois is de opvallendste van het stel. Hij is de enige die geen foto’s maakt waaruit het beroep van de geportretteerden te destilleren is. Ze zijn niet op het podium, noch backstage te zien. Het zouden net zo goed modeontwerpers kunnen zijn, of kassamedewerkers. Bourgeois vraagt zich af: wat is de essentie van de muzikant? Als ik de muzikant uit zijn habitat haal, is hij dan nog steeds te herkennen? 

Ook Kalle Björklid valt op. Hij toont foto’s waarbij het perspectief van de fotograaf en de compositie in de afwerking van groot belang zijn. Vaak is de band nauwelijks te zien. Door een slim gebruik van techniek probeert hij, zoals hij zelf zegt, de emotie en energie tussen artiest en publiek te vangen. 

In vertrouwen

Zonder titel, door Kalle Bjorklid

Ongeveer elke fotograaf vindt een vertrouwensband tussen fotograaf en geportretteerde essentieel voor een goede foto. Hierop blijven ook deze exposanten, middels de introductieteksten die in de zaal aanwezig zijn, hameren. Door het juryrapport werd duidelijk waarom. Het is tegenwoordig normaal dat er restricties aan de fotograaf worden opgelegd: die mag bijvoorbeeld tijdens concerten alleen bij bepaalde nummers plaatjes schieten. Een kans de band te leren kennen is niet of nauwelijks aanwezig. Zo is het onmogelijk buiten het door de platenmaatschappij gewenste imago te opereren: ‘rock and roll’ is ‘rock and roll’, en geen plaatje van een backstage stamppot etende muzikant is daarbij gewenst. Wat al deze genomineerden met elkaar gemeen hebben, is dat ze buiten deze restricties proberen te treden. 

Popview is een expositie die zowel voor kunsthaters als muziekliefhebbers, of andersom, interessant is. De foto’s nodigen uit tot overpeinzing: is de winnaar bijvoorbeeld de terechte winnaar? Is de foto interessanter wanneer je de geportretteerde muzikant herkent? En natuurlijk, last but not least: is dit kunst? Een expo om met kunst-vriend en vijand te bezoeken. Snuif de zweetlucht op.