Innemend en baanbrekend

De voorstelling Beckett Boulevard van De KOE bezoeken geeft bijna hetzelfde effect als geestverruimende middelen tot je nemen. Halverwege ben je er niet meer zeker van wie je bent. En wie die mensen zijn die daar bijna onophoudelijk staan te praten weet je al helemaal niet. Na afloop, als je weer in de gewone wereld bent, ziet die er anders uit. Lichter, vrolijker, boeiender. Je kunt geen gewoon gesprek meer voeren. Je bent net als de spelers van De KOE constant aan het twijfelen en doorvragen. Kortom, je bent totaal ontregeld.

Fraai en stijlvol

Het toneelbeeld is fraai. Het decor is één grote chaos, maar wel een zeer stijlvolle. Er hangen twee grote gekreukte zeildoeken, één donker, één licht. Het lichte doek dient als projectiescherm. Er hangt ook een gigantisch leeg ijzeren raam waar helemaal niets mee gebeurt. Aan het begin van de voorstelling wordt een doodgewone stoel uitgepakt alsof het een kostbaar antiek stuk is. De doos blijft staan als onderdeel van het decor. Het vele vulmateriaal wordt op de grond gegooid en af en toe heen en weer geveegd. Het lichtplan is zeer mooi, met strategisch horizontaal en verticaal geplaatste lichtpalen.

Natali Broods is gekleed in een elegante diep uitgesneden zwarte jurk en loopt op blote voeten. Willem de Wolf trekt een jasje aan waar zijn overhemd onderuit komt en heeft felrode schoenen. Peter Van den Eede draagt een mooi zwart jasje met veel doorgestikte naden. Zijn gulp staat halfopen. Alle drie zijn ze vrijwel constant aan het glimlachen. Dat stopt pas bij het applaus.

Er wordt de hele tijd gepraat. Over een parking waar ze in zijn verdwaald. En over een gigantisch museum waarin een miniatuurtentoonstelling werd gehouden. Peter heeft de miniaturen niets eens gezien, zo klein waren ze.

Hilarisch

Vervolgens zitten de exen Willem en Natali in een restaurant. Daar werkt Peter als ober. De KOE bestaat niet meer en dit is hun toekomst. Natali en Willem lijken Peter niet te herkennen ondanks diens hevige pogingen hun aandacht te trekken. Later worden daar wat harde noten over gekraakt. ‘Je kan toch moeilijk zeggen: het lijkt net of je me niet wil kennen?’ In een op het zeildoek geprojecteerde Vlaamse talkshow doet een vriendelijke gastheer, Tom Lenaerts, verwoede pogingen om er achter te komen waar Beckett Boulevard over gaat. In de studio komen de spelers er niet uit. Halverwege nodigt Lenaerts hen uit samen een stukje van de voorstelling te bekijken. Wat dan gebeurt is buitengewoon inventief en grappig.

Is het hele stuk zo mooi en geestig? Nee, sommige scènes duren te lang. Maar sommige, zoals een hilarisch gesprek over Willems obsessie met toiletten, duren niet lang genoeg.

Waar gaat al dit gepraat over? Over het midden dat aan het verdwijnen is omdat iedereen daar wil zijn. Over echtheid en onechtheid. Over hoe slechte acteurs goede obers kunnen zijn, maar dat obers die acteur zijn toch vaak liever acteur zijn dan ober. Over hoe innemend en baanbrekend de muziek van Chic was in ‘the eighties’. Over of je je kan voorstellen dat je echt, echt, echt jezelf bent. En dat het vaak maar het beste is om elegant te liegen.

De KOE bestaat nog gelukkig. En Beckett Boulevard is prachtig. Ga kijken. Het kan nog net.