Toen zijn moeder stierf, werd Kenichi Takata verscheurd door verdriet. Maar dat zijn stijve vader Ko-ichi (Ken Takakura – in het westen vooral bekend van zijn rol als Japans agent in Black Rain) hem in de steek liet, deed zo mogelijk nog meer pijn. Sindsdien woont vader Ko-ichi in een vissersdorpje op het Japanse platteland. Zijn zoon wil geen contact meer met hem. Als Kenichi echter ziek wordt, beseft de zwijgzame oude man dat het tijd wordt om eindelijk het juiste te doen. En dat valt nog niet mee. Zoonlief wil zelfs op zijn ziekbed de oude man niet zien. Daarop besluit Ko-ichi zijn liefde te bewijzen: door af te reizen naar communistisch China, en daar een traditionele, en voor de zoon zeer belangrijke Chinese maskeropera te filmen. Wat erg lief is van zo’n hork.

Nee nee, wees maar niet bang. Nog niets belangrijks verklapt. De teller staat pas op twaalf minuten. Je denkt: een opera filmen is gemakkelijk, die film is zo voorbij. Maar die vlieger gaat helemaal niet op. Ook in China heeft Ko-ichi moeite met mensen in contact te komen. Niemand kan hem helpen. Of ze kunnen het wel maar mogen het niet, of hij moet ze omkopen. Riding Alone… wordt daardoor soms wat traag, maar meester-regisseur Yimou Zhang maakt intussen zulke fraaie ansichtjes van de Chinese provincie dat het niet uitmaakt.

De lijst met dingen die Takata moet opofferen voor andere mensen wordt steeds langer. En dan lijkt het ook nog even alsof alles tevergeefs geweest. Maar nee. De prachtigste dingen kwamen tot stand dankzij Takata’s diplomatieke bewoordingen: zijn schoondochter, tolk Lingo, de dame van het reisbureau, de dorpsoudste en allerhande communicatie-apparatuur. Contact met andere mensen is misschien wel degelijk mogelijk, en allerwenselijkst.

Statuur

Vreemd dan ook, dat Zhang zelf niet in de boodschap van Riding Alone… lijkt te geloven: de voice-over trapt voornamelijk open deuren in. In de voor het overige deel uitstekende making-of herinnert een griezelige Engelse stem ons aan de vele sterrenfilms die Zhang gemaakt heeft met onder andere Jet Li en Andy Lau. Dat verklaart wellicht waarom de camera zo vaak en zo lang op old man misery Ken Takakura blijft hangen. Dat heeft Zhang toch niet nodig? Iemand van zijn statuur hoeft toch niet bevreesd te zijn dat de boodschap niet doorkomt? Alleen al het feit dat hij uit een cast van bijna alleen maar amateurs (waaronder een allerbeminnelijkst maar ondeugend kind) zulke prestaties weet te lokken, zou hem een beetje uit die onzekerheid moeten halen. Afijn, eenzame minpuntjes en gemakkelijk te negeren. Achter de snarenmuziek en de drammerige voice-over steekt een prachtige film.