Film / Films
Match Point sluit hiermee aan op een terugkomend thema uit het leven en werk van Woody Allen; het gebrek aan geloof in idealen zoals ware liefde. In eerdere films, zoals de Oscarwinnende Annie Hall, eindigde een mooi beginnende liefdesgeschiedenis uiteindelijk in een sleur. In andere films van Allen zwichtten de karakters onder het gewicht van een compromis, raakten verbitterd of zochten hun geluk, zoals hier, in relationele zijsporen. Het is Allens onbetwiste specialiteit de humoristische en dramatische kanten van een op de klippen lopende relatie in beeld te brengen. Al in het begin van zijn carrière, in zijn comedies, valt de scherpte van zijn blik voor menselijke relaties op. Ook in een serieuzere benadering werkt dit, zijn aandacht voor details levert voortreffelijk drama op.
Match Point is hiernaast ook een heel spannende film, en onderscheidt zich hiermee van een eerder drama als Annie Hall. Wilton zakt steeds dieper weg in het moeras van zijn eigen leugens, de problemen stapelen zich onvermijdelijk op, leugens zijn nodig om andere leugens af te dekken, een uitvlucht wordt vaak pas op het allerlaatste moment gevonden. Het is heerlijk hoe strak Allen zijn spanningsboog aanspant in deze dramatische liefdesgeschiedenis.
Om de voortgang van het verhaal geloofwaardig te maken is gekozen de personages functioneel, en daarmee te eenzijdig, in het verhaal te laten optreden. Dit is een zwakkere plek van de film; Allen laat Johansson bijvoorbeeld soms wat al te simpel als femme fatale optreden. Terwijl ze haar mannelijke tegenspelers diep in de ogen kijkt brengt ze langzaam een sigaret naar haar volle lippen. Ze rookt deze op dusdanig sensuele wijze dat op, dat je na twee trekjes onwillekeurig begint te denken, ja Woody, nu begrijpen we wel dat ze niet te weerstaan is. Ook de andere rollen zijn op sommige momenten wat al te plat in beeld gebracht.
De sterke nadruk die Allen op de spanning en de ontwikkeling van het plot legt heeft gevolgen voor de uitwerking van de karakters. De karakters zijn, om de in enkele gevallen zeer verbazingwekkende plotwendingen aanvaardbaar te maken, gesimplificeerd. Johannson is hier de aantrekkelijke Amerikaanse, Rhys-Meyers de getormenteerde geest. Echt overtuigend wordt dit niet, maar de film heeft ook geen realistische personages nodig. De spanning waarin je als kijker wordt meegezogen en de creatieve plotwendingen zijn genoeg; de geniale dynamiek van het verhaal maakt de eendimensionaliteit van de personages in ruime mate goed.
De dynamiek van het overspel
recensie: Match Point
In de nieuwste film van Woody Allen, Match Point, volgen we tennisleraar Chris Wilton (Jonathan Rhys-Meyers) in een poging zijn leven een nieuwe wending te geven. Als privé-trainer komt hij in contact met Chloe (Emily Mortimer), de dochter van een zeer gefortuneerde Engelse familie. Wilton palmt Cloe in, en dankzij het geld en de contacten van haar vader ligt een weldadig leven binnen handbereik. Maar dan valt Wilton voor de charme van Nola Rice (Scarlett Johansson), de blonde vriendin van zijn toekomstige zwager.
~
Match Point is hiernaast ook een heel spannende film, en onderscheidt zich hiermee van een eerder drama als Annie Hall. Wilton zakt steeds dieper weg in het moeras van zijn eigen leugens, de problemen stapelen zich onvermijdelijk op, leugens zijn nodig om andere leugens af te dekken, een uitvlucht wordt vaak pas op het allerlaatste moment gevonden. Het is heerlijk hoe strak Allen zijn spanningsboog aanspant in deze dramatische liefdesgeschiedenis.
Eendimensionale karakters
~
De sterke nadruk die Allen op de spanning en de ontwikkeling van het plot legt heeft gevolgen voor de uitwerking van de karakters. De karakters zijn, om de in enkele gevallen zeer verbazingwekkende plotwendingen aanvaardbaar te maken, gesimplificeerd. Johannson is hier de aantrekkelijke Amerikaanse, Rhys-Meyers de getormenteerde geest. Echt overtuigend wordt dit niet, maar de film heeft ook geen realistische personages nodig. De spanning waarin je als kijker wordt meegezogen en de creatieve plotwendingen zijn genoeg; de geniale dynamiek van het verhaal maakt de eendimensionaliteit van de personages in ruime mate goed.
