Waanzinnige hartstocht

Mooie Philips (Daniele Liotti) valt als een blok voor zijn nieuwe vrouw, en wil het huwelijk instant consumeren. Tussen de lakens blijkt ook Juana (Pilar López de Ayala) vol lust. Maar Philips, die gewend is aan een leven vol feesten, drank en jagen zoekt na hun erotische start al snel weer extra genot. Hij vult zijn jachthut met hofdames die hun tepels met henna verven. Zijn overspel doet Juana afglijden in een spiraal van jaloezie, smeekbedes en spionage. Haar indiscretie en temperament worden al snel uitgelegd als ‘loca’, gekte. Als Juana uiteindelijk tot koningin van Castilië wordt uitgeroepen beramen Philips en haar vader, Ferdinand II, een plan om de kroon over te nemen. Juana is woedend, haar emoties maken haar tot een wandelende tijdbom, die ontploft als Philips plotseling overlijdt op 28-jarige leeftijd. Ontroostbaar reist ze met zijn kist al rouwend half Spanje door. Ze zal de geschiedenis ingaan als ‘waanzinnig van liefde’.

Eigenzinnig

De Spaanse regisseur Vicente Aranda (Jealousy, The Naked Eye) komt na een langzame start goed op gang. De scènes aan het hof zijn sfeervol en erotisch getint. Aranda schildert Juana als een eigenzinnige vrouw af, een vrouw die haar eigen kinderen de borst geeft en de confrontatie met rivalen niet uit de weg gaat, zelfs met schaar en zwaard aangaat. Pilar López de Ayala haalt het onderste uit de kan en laat als Juana een breed scala aan emoties zien. Ze transformeert van meisje tot een verleidelijke vrouw (en moeder). Ze blijft zelfs overeind tegenover de geduchte en bloedmooie minnares Aixa, gespeeld door Manuela Arcuri. Ayala kreeg voor haar rol terecht een Spaanse Goya. Danielli Liotti hoeft dan ook niet veel meer te doen dan mooi en koninklijk te reageren.

Smakelijk als een soap

Juana’s transformatie tot obsessieve echtgenote heeft iets moderns door de nadruk op lust en jaloezie. De verschuiving naar de strijd om de troon aan het eind van de film komt hierbij niet helemaal uit de verf, maar de scène waarin Juana haar gram haalt bij het parlement maakt veel goed. De vraag blijft echter: Was Juana nu gek of niet? Kan ze gezien worden als een slachtoffer? Aranda benadert Juana’s vermeende
gekte vanuit hartstocht, maar laat het laatste oordeel hierover open. Al met al is dit historisch melodrama even smakelijk als een hedendaagse soap, met de nodige oorlog in de politieke arena en de slaapkamer.