Hannibal Rising

Hannibal Lecter: wie kent hem niet? Deze door Thomas Harris gecreëerde psychopaat is door Anthony Hopkins meesterlijk vertolkt in The Silence of the Lambs en de twee vervolgen daarop: Hannibal en Red Dragon. Ook Brian Cox zette in Manhunter een uitmuntende, en volgens veel Lecter-fans realistischere, Hannibal neer. Velen zullen zich sindsdien afvragen hoe dit personage tot zo’n gruwelijke moordenaar is verworden. In Hannibal Rising krijgen we hierop een antwoord.

Maar zitten we daar wel op te wachten? Willen we wel weten hoe deze mysterieuze kannibaal ineen steekt? Of is juist deze ontbrekende informatie een belangrijk onderdeel van zijn mystiek? De antwoorden; nee, nee en ja. We willen het eigenlijk niet weten. En het zien van deze film bevestigt dat vermoeden alleen maar.

Hoe goed Gaspard Ulliel zijn best ook doet om een waardige jonge Lecter neer te zetten, hij is bij voorbaat kansloos. Om diens stijl zo goed mogelijk over te kunnen nemen in de gedragingen van zijn versie, heeft Ulliel erg goed gekeken naar de vertolking van Hopkins. Hoe goed hij dat echter ook doet, de impact van Hopkins’ spel op het karakter van Hannibal Lecter is te groot. Zo’n mijlpaal kun je niet evenaren in een sequel. Dat zet je meestal alleen neer bij een eerste deel van een filmserie.

Mystiek

Het feit dat de makers met zo’n erfenis aan de film beginnen maakt het al moeilijk om aan alle verwachtingen te voldoen. Maar omdat ze het onverklaarde willen verklaren, maken ze het zichzelf nog moeilijker. Sommige zaken zijn gewoon interessanter als ze niet opgehelderd worden. Dat voegt toe aan de spanning, en zo is het met de persoonlijke achtergronden van Hannibal Lecter ook. Die wil je stiekem gewoon niet weten. Dat is net zoiets als aan een kind vertellen dat Sinterklaas niet bestaat. Het mystieke is uit het verhaal en het feestje zal nooit meer hetzelfde zijn.

Maar het is geen slechte film. Het verhaal van de opgroeiende Hannibal met zijn jeugdtrauma’s zit redelijk goed in elkaar en het geheel is prachtig verfilmd. Er is duidelijk aandacht en geld besteed aan de productie. Cameravoering, locaties, props, kostuums: het ziet er allemaal degelijk uit. Het probleem is echter de nalatenschap van de oude Lecter, die is gewoon te groot. De jeugdige Hannibal kan deze last gewoonweg niet dragen. Voor de echte Hannibal fans zal het wel te laat zijn (zij hebben deze film waarschijnlijk al lang aangeschaft), maar voor al die anderen: alleen kijken als je behoefte hebt aan een chronologie van het karakter. En daarna snel The Silence of the Lambs gaan kopen voor het echte werk.

Extra?

Naast de problemen die er zijn met de film, is er ook met de steelcase dubbeldisc-versie van Hannibal Rising wel het een en ander mis. De inhoud van deze twee schijfjes laat gewoon te wensen over. Op de eerste disc staat de bioscoopversie van de film. Op disc twee krijgen we vervolgens de unrated versie met verder nog wat extra’s. Die tweede disc had wel achterwege kunnen blijven, het verschil met de bioscoopversie is namelijk miniem. Het commentaar van filmregisseur Peter Webber en producer Martha De Laurentiis had in dat geval naar de eerste disc verschoven mogen worden. De overige toevoegingen zou je zo eigenlijk nauwelijks willen noemen. De deleted scenes voegen weinig toe, aangezien een aantal daarvan al te zien waren in de unrated versie. En de behind the scenes beelden weten vanwege het statische karakter niet te boeien. Het standaard televisie-promofilmpje van de film sluit het materiaal op deze twee discs af.