Alice in Wonderland

Scenarioschrijfster Linda Woolverton koos voor een nieuwe invalshoek. In plaats van het kleine meisje dat we gewend zijn, zien we in deze film een 19-jarige Alice, die al jarenlang dezelfde terugkerende droom heeft over een ondergrondse wereld. Als ze op een dag achter het witte konijn uit haar dromen aanjaagt en ze het konijnenhol invalt, blijkt het Wonderland uit haar dromen echt en blijken alle wezens haar te kennen.

Onsubtiel

Het grootste probleem met Alice in Wonderland is dat de film subtiliteit mist. Het begint al met de introductie van Alice. In een aantal minuten moet nadrukkelijk vastgesteld worden dat Alice een meisje met veel fantasie is, dat zich niets laat opdragen door anderen. Dit wordt gedaan door haar met een dromerige blik fantasievolle zinnen uit te laten brengen en geen kousen aan te laten trekken onder haar jurk. Als ze in Wonderland aankomt, blijft ze met een boze pruillip roepen dat mensen haar geen bevelen moeten geven. Veel verder dan dit ontwikkelt Alice zich niet. Ze weet nergens een mens van vlees en bloed te worden, maar fungeert vooral als een toeschouwer van de woedende strijd die gaande is in Wonderland. Ook de bewoners van Wonderland zijn onsubtiel uitgewerkt. Hun gekheid ligt er te dik bovenop en moet constant bevestigd worden.

Een ander probleem is de dwangmatige manier waarop verwezen wordt naar het boek. Om het publiek te herinneren aan het oorspronkelijke verhaal worden bekende catchphrases plichtmatig opgedreund die op papier wel werken, maar in de film statisch en misplaatst zijn. Dan is er nog de vormgeving van Wonderland. De computeranimaties hebben gebrek aan ruimtelijkheid en leveren een plat decor op. De 3D-effecten zouden hier nog toegevoegde waarde kunnen hebben, ware het niet dat ze totaal niet uit de verf komen. Door de overdaad aan kunstmatige beelden wordt de film erg vlak. De karikaturale personages die als kartonnen poppetjes door het verhaal heen dartelen, maken dit nog erger. Het zou allemaal een stuk minder erg zijn als Alice zelf niet ook zo oninteressant was.

Lineair

Burton heeft van het doldwaze Wonderland van Lewis Carroll een duistere plek gemaakt die een post-apocalyptische nachtmerrie is geworden. Die had interessant kunnen zijn als de film inhoudelijk sterker was geweest. Het verhaal heeft een lineaire goed-versus-kwaad-lijn die geen verrassingen in petto heeft en doet vooral denken aan films zoals The Chronicles of Narnia. Burton heeft de botte Wonderlanders uit Carrolls boek omgetoverd in sentimentele Disneyfiguren en een ronduit saaie bewerking van het verhaal neergezet. Waarlijk een gemiste kans van Burton, van wie we toch veel beter gewend zijn.