The Grudge 2

Als een gevolg van bovenstaande patronen moeten de verrassingen bij het zoveelste massaproduct vaak gezocht worden in zaken als acteerwerk en een indrukwekkende, originele manier waarop al die onnozele mensen hun einde vinden. Het knarsetandend slechte acteerwerk in The Grudge 2 is op zich griezelig genoeg. Zo is daar de nieuwkomer Amber Tamblyn die Aubrey Davis speelt en echt beter tv-werk had kunnen blijven doen. Aubrey is de zus van Karen Davis (Sarah Michelle Gellar), de heldin uit het eerste deel, die dacht dat met het afbranden van het huis in deel 1 de hele zaak achter de rug was, en die al in een vroege scène in deel 2 van een gebouw wordt gegooid.
Aubrey is naar Tokio gereisd om op last van haar labiele moeder haar zus Karen terug naar de VS te halen. Dit feest gaat dus niet door, en nadat ze de onderzoeksjournalist Eason (Edison Chen, zie Infernal Affairs) tegen het jonge en bevallige Japanse lijf is gelopen, gaan de twee op onderzoek uit.

Een tweede en derde plot

Tegelijkertijd ontvouwt zich een tweede en derde plot. In de tweede plot bezoekt een groep meisjes op een internationale school in Japan het afgebrande huis uit deel 1. Dit is natuurlijk vragen om problemen, die dan ook niet lang op zich laten wachten. In de derde verhaallijn staat een familie in Chicago centraal. De nieuwe partner van de vader, Trish (Jennifer Beals, uit Flashdance), trekt bij het gezin in, tot ongenoegen van zijn jonge zoon Jake. Jake, gespeeld door een uitstekende Matthew Knight, voelt aan dat niet alleen de familiedynamiek wat verandert, maar dat er veel meer te gebeuren staat in hun appartementengebouw.

In The Grudge was een bezoekje aan het vervloekte huis essentieel voor het besmet raken met de vloek. Dit is niet langer het geval in het vervolg, waarin de vloek zich niet door onroerend goed laat remmen en zijn heil zelfs overzees zoekt. Dit leidt dus tot drie plots, die op hun beurt weer leiden tot nieuwsgierigheid en verwarring. Pas aan het eind wordt duidelijk hoe de drie draden met elkaar zijn verweven. Deze capriolen zijn in eerste instantie interessant, maar lijken uiteindelijk alleen maar verzonnen te zijn om de opties voor een derde deel, waaraan inmiddels gewerkt wordt, open te houden. Bovendien is het alsof Takashi Shimizu, de Japanse regisseur die ook het eerste deel en de originele Japanse versies verzorgde, de controle verliest, waardoor alledrie de plots een soort verknipte opsomming van slachtoffers worden.

The Grudge 2 kent wel degelijk enkele goed getimede, griezelige momenten. Natuurlijk is de opzet van dit soort momenten hetzelfde: een close-up op het gezicht van een personage dat op zoek is naar de bron van ‘dat vreemde geluidje’, en hierbij altijd ‘die ene deur’ die open moet doen.
Het volgen van een formule hoeft niet altijd een probleem te zijn, zeker niet als in de meeste gevallen de overdaad aan geluidseffecten en de toch altijd plotseling verschijnende boosdoener inderdaad het gewenste schrikmoment teweeg brengen. The Grudge 2 is dan ook een aardig shot voor de griezeljunkie, met de nodige enge elementen. Eng is bijvoorbeeld de schooltherapeute die de drie meisjes behandelt, of de verschijning die halverwege de film pretendeert therapeute te zijn, en aan het eind van de scène een tot kippenvel leidende brul op de filmbezoeker loslaat.
Wat meer van zulke nare scènes, wat meer controle van de regisseur en wat meer acteurs met charisma hadden The Grudge 2 echter boven de grijze middelmaat kunnen tillen.