Humor wint van saaie horror

De jonge generatie zal weinig tot vrijwel niets weten van de originele Amerikaanse ‘gothic soap opera’ Dark Shadows. Maar deze primeur van een vampierenserie, die op televisie werd uitgezonden van 1966 tot 1971, verkreeg indertijd een enorme cultstatus. De verwachtingen onder de echte fans zal daarom ongetwijfeld hooggespannen zijn, zeker nu Tim Burton de touwtjes in handen heeft. De fantasierijke regisseur en zijn muze Johnny Depp werken voor de achtste keer samen en komen met een komediehorror die geheel op zichzelf staat en zeer toegankelijk is voor diegenen die nog geen kennis hebben gemaakt met de familie Collins.

Depp speelt het hoofdpersonage Barnabas Collins, een jonge rijke vrouwenversierder die als kind in de 18e eeuw samen met zijn ouders Engeland heeft verlaten om een familievloek te omzeilen. Wanneer Barnabas het hart van Angeliqe (Eva Green) breekt, verandert zij hem in een vampier en begraaft ze hem levend. Twee eeuwen later wordt hij bij toeval uit zijn tombe bevrijd en probeert hij zijn weg te vinden in het moderne 1972. Zijn landhuis is veranderd in een ruïne en wordt bewoond door zijn eigenaardige nakomelingen, waaronder Elizabeth (Michelle Pfeiffer), de psychiater dr. Julia Hoffman (Helena Bonham Carter) en de jonge mysterieuze gouvernante Victoria. Barnabas neemt zijn intrek in het huis en helpt de familie haar fortuin te heropbouwen. Maar de heks Angelique, die nog steeds leeft en even jong is gebleven, heerst nu over het stadje Collinwood.

Verhaal ondergeschikt aan uiterlijk vertoon

Na de wat teleurstellende Alice in Wonderland en het kleurenspektakel Charlie and the Chocolate Factory lijkt Burton zijn roots te hebben hervonden. De overdaad aan special effects en opdringerige opsmuk hebben plaatsgemaakt voor de vertrouwde donkere gotische horror en de nodige dosis sarcasme. De lange schaduwen en de duistere sfeer staan in schril contrast met de kleurrijke jaren zeventig.  De setting, waaronder het karakteristieke landhuis, het eigenaardige en eenzame hoofdpersonage, de make-up  en de aanstekelijke muziek van Danny Elfman toveren een klassiek vampierverhaal om tot een ‘Burtoneske’ ervaring.

Tijdens deze ervaring mag Burtons muze niet ontbreken. Depp gaat helemaal op in zijn karakter en zegt de ene gevatte oneliner na de andere gortdroog op. De cultuurshock en de manier waarop Barnabas zich probeert aan te passen, werken geregeld op de lachspieren. Naast Depp blinkt de française Eva Green uit als de vileine heks die in tweestrijd is met zichzelf. Maar hoewel alle andere personages net zo excentriek zijn als deze twee, komt dit niet ten goede van de film. Het hoofdverhaal krijgt meerdere verhaallijnen, waardoor het geheel naar het einde toe lijkt te zijn afgeraffeld. Ten opzichte van de cinematografie blijft het verhaal dun en ondermaats en zodoende onbelangrijk. Aan het einde van de dag zullen alleen de humor en de subtiele verwijzingen de kijker bijblijven. En natuurlijk Barnabas.