De vrijheid om je haar te laten groeien

De oorlog in Irak is uitgebreid in beeld gebracht, beschreven en geanalyseerd door de diverse media. Toch is het leven van de gewone Irakezen onderbelicht gebleven. In Heavy Metal in Baghdad (2007) reizen journalisten van het tijdschrift Vice af naar Bagdad om te onderzoeken wat er is geworden van de leden van Acrassicauda. In de jaren voorafgaand aan het bezoek hebben ze een artikel gepubliceerd over deze middelmatige heavy metalband (alleen de gitarist is werkelijk talentvol) en geholpen om een concert in Bagdad te organiseren. Nu gaan ze terug om te zien of de leden nog leven.

Scherpschutters

De beelden worden begeleid door een wat al te aanwezige voice-over. Een autorit door de hoofdstad van Irak vereist voor een buitenlander een kogelvrij vest, een gepantserde wagen en een colonne bodyguards. Dan nog is er een aanzienlijke kans dat er een bermbom ontploft of dat iemand het vuur opent. Het blijkt niet zo moeilijk om de bandleden op te sporen, maar om met hen af te spreken is een ander verhaal. De inwoners van Bagdad blijven bij voorkeur binnen, want zodra ze een stap buiten de deur zetten lopen ze het risico te worden beschoten door een van de honderden milities. Of ‘gewoon’ door losgeslagen gekken. De documentaire laat zien hoe moeilijk het is om je droom waar te maken, in dit geval om metal te spelen als je in een oorlogsgebied woont. Acrassicauda heeft het extra moeilijk omdat fundamentalisten het op de band gemunt hebben, die ‘veramerikaanst’ zou zijn. Het is al onverstandig om Engels te spreken op straat, laat staan om Slayercovers te spelen.

Geen metalscene in Damascus
Als het de bandleden te heet onder de voeten wordt vluchten ze naar Syrië, waar er op ze wordt neergekeken en ze nauwelijks een boterham kunnen verdienen. Bovendien is er geen metalscene in Damascus, zo wordt pijnlijk duidelijk als ze er een concert geven.

De documentaire is niet alleen voor metalfans interessant: door deze vier als voorbeeld te nemen schetsen de makers een raak beeld van het lot van Irakese vluchtelingen. Heavy Metal in Baghdad is een ontroerend pleidooi voor vrijheid: om je haar te laten groeien, om de kleren te dragen die je wilt dragen, om de muziek te spelen die je mooi vindt.

Omzwervingen
Onder de extra’s bevindt zich een vijfenveertig minuten durende documentaire waarin te zien is hoe het de band verder vergaat. Die blijkt na Syrië in Turkije terecht te zijn gekomen. Ook staan er een aantal extra scènes en livebeelden van concerten op. In het bijgeleverde boekje staat het oorspronkelijke artikel uit Vice. Een korte speurtocht op Google leert dat alle bandleden inmiddels door de Verenigde Staten zijn opgenomen. Het is goed om te weten dat de bandleden de volumeknop van hun versterker tegenwoordig vol open kunnen draaien. 

Heavy Metal in Baghdad verscheen onlangs op dvd en wordt daarnaast op de volgende data vertoond: 18 maart (MU, Eindhoven, 20.00); 25 maart (Mezz, Breda, 21.00), 28 maart (Kriterion, Amsterdam, 17.00).