Ouderwets Hollywoodvermaak

Als de zaallichten in de bioscoop uitgaan en het logo van Lucasfilm in beeld verschijnt, weet je het: Indy’s back. Na negentien jaar kruipt Harrison Ford op 64-jarige leeftijd nog eenmaal in de huid van de legendarische Indiana Jones, in een van de meest geanticipeerde films van de afgelopen jaren. Ondanks de bij vlagen bedroevende kwaliteit van het scenario, dat zo lang geheim is gehouden, zal het vierde deel in de immens succesvolle filmreeks de fans niet teleurstellen. Dat is vooral te danken aan de uitmuntende regie van Steven Spielberg die de toon van de drie voorgangers perfect weet terug te halen.

De makers hebben wijselijk besloten het tijdsverschil tussen de films te erkennen, waardoor niet de nazi’s maar de communisten ditmaal de grootste tegenstanders van Indy zijn. Na een paar obligate grappen over zijn leeftijd en een fraaie entree die je wel aan Spielberg kan overlaten, barst het spektakel los. In Area 51 (een verwijzing naar Raiders of the Lost Ark) moet Indiana de Russen, onder leiding van generaal Irina Spalko (een heerlijk schmierende Cate Blanchett), helpen een mysterieus artefact te vinden. Dat loopt vanzelfsprekend volledig uit de hand, waarna Spielberg even gas terug neemt om de centrale zoektocht van de film te beschrijven. Om u niet te vermoeien met een plot dat onnodig gecompliceerd in elkaar zit, volstaat het te vermelden dat de protagonisten met behulp van een kristallen schedel op zoek gaan naar El Dorado, waarbij Jones ditmaal wordt bijgestaan door sidekick Mutt Williams, gespeeld door rising star Shia LaBeouf (met leren jack en James Deankuif).

Het is onbegrijpelijk dat producent George Lucas, die verschillende versies van het scenario van niet de minste schrijvers heeft afgewezen, akkoord is gegaan met de uiteindelijke versie van David Koepp (Jurassic Park, Spiderman). Die wil namelijk teveel uitleggen en hij legt stroeve dialogen in de monden van de acteurs. Je zou zeggen dat 19 jaar genoeg tijd is om een degelijk scenario te produceren, maar Kingdom of the Crystal Skull voelt aan als een haastklus. Ernstiger nog dan de stroeve dialogen is het gebrek aan humor, het onderscheidende kenmerk van Indiana Jones. De grappen zijn obligaat en te voorspelbaar en het is volledig aan de acteurs te danken dat er toch nog iets te glimlachen valt.

Ouderwets

Maar zelfs het gebrekkige scenario kan de pret niet drukken. Spielberg bewijst wederom zijn vakmanschap als visionair filmmaker door in tijden van flitsende montages die de kijker beduusd achterlaten terug te grijpen op de ouderwetse actiespektakels. Hij houdt vast aan een iets tragere montage en maakt daardoor de kijker deelgenoot van de spectaculaire achtervolgingen, waardoor de spanning alleen maar verhoogd wordt. Ook de overige technische aspecten, van de schitterende locaties tot aan het magnifieke camerawerk van Janusz Kaminski (die zijn voorganger Douglas Slocombe doet verbleken), zijn fantastisch.

De beste keus die Spielberg heeft gemaakt is echter het laten terugkeren van Marion Ravenwood (Karen Allen), de oude liefde van Indy uit Raiders of the Lost Ark. Het samenspel tussen Ford en Allen sprankelt als vanouds en het zijn die momenten die de magie van Raiders doen herleven. Ondanks het feit dat die magie niet altijd geëvenaard wordt, blijft Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull heerlijk ouderwets Hollywoodvermaak dat trouw blijft aan zijn voorgangers en ongetwijfeld op weg is een van de succesvolste films in de geschiedenis te worden.