Kabbelend Hollywood in Haarlem

Het verhaal van Ocean’s Eleven was verrassend. De bende pleegde een onmogelijke kraak in Las Vegas en ging er met $163.000.000 vandoor. Voor Ocean’s Twelve besloot men uit te wijken naar Europa. Terry Benedict, de baas van de beroofde casino’s (gespeeld door Andy Garcia) komt bij een aantal van de bendeleden langs en dreigt met repercussies als hij zijn geld niet terugkrijgt. Clooney en co moeten op pad en krijgen veertien dagen de tijd om het geld bij elkaar te roven. Ze komen terecht in Amsterdam om een document te stelen (eigenaar Jeroen Krabbé), gaan even langs station Haarlem en vertrekken naar Rome om een uniek ei te stelen. Of de bende er uiteindelijk in slaagt het geld bij elkaar te krijgen, geeft geen moment spanning in de film. Toeschouwers zullen niet nagelbijtend naar de film kijken. Ocean’s Twelve kabbelt naar het einde en is voor elke toeschouwer met een draaitijd van twee uur aan de lange kant…

Elf

De bende bestaat uit twaalf leden. In Ocean’s Eleven had elk bendelid een duidelijke rol en taak in het geheel. In dit vervolg, elf leden plus Catherine Zeta-Jones, is dit niet het geval. Clooney en Pitt zijn de hersenen, Damon mag de sullige benjamin spelen en de rollen van de andere negen leden zijn onduidelijk en in ieder geval niet essentieel voor de ontwikkeling van het verhaal. In de bladen in Nederland kwam tijdens de opnames van de film steeds de goede en ontspannen sfeer naar voren. Soderbergh heeft hier gebruik van gemaakt. Hij heeft twaalf sterren tot zijn beschikking en ze willen allemaal wel een scènetje spelen met wat humor en een paar leuke zinnen. Het geeft de regisseur de mogelijkheid om tijd te vullen.

Een aantal voorbeelden waarbij de regisseur vooral de filmtape vult en het verhaal niet verder ontwikkelt. Twaalf bendeleden nemen afzonderlijk een auto en de opname van de korte file door het verkeer neemt zeker dertig seconden in beslag. De auto’s glijden langzaam door beeld. Zitten de leden in een gevangenis in Rome, dan glijdt de camera langs de gezichten en dat duurt ook meer dan een halve minuut. Soderbergh vult op deze manier zeker 20 minuten van de film. Tel daar de eerder genoemde overbodige scènes bij die wat humor in Ocean’s Twelve moeten brengen en er is al snel een half uur overbodig materiaal: scènes die niets te maken hebben met de plot en waarbij de toeschouwer alleen maar sterren kan kijken. Damon heeft een scène met Pitt, Zeta-Jones heeft een babbeltje met Clooney en zo kabbelt het door. En ergens in die aangename sfeer besluit Steven Soderbergh de camera stil te zetten en volgt de aftiteling.

Twaalf

Ocean’s Twelve is een film zonder verrassingen, heeft geen enkel spannend moment en wordt uitgekauwd aan de toeschouwer gepresenteerd. Vergapen aan een sterrenensemble gaat over in gapend kijken naar beroemde koppen. Ocean’s Twelve is een grote film en zal veel publiek trekken. Veel van de bezoekers zullen zich bekocht voelen. Ocean’s Twelve heeft geen enkele rol van hoog niveau, de locaties zijn niet echt verrassend en de interactie tussen de sterren spat nergens van het doek. De film heeft een mager verhaal, is niet in een snelle stijl opgenomen en schiet op alle fronten te kort. Het is de wat trieste opbrengst van een film waar veel talent aan heeft gewerkt. De extra’s op de dvd die later dit jaar verschijnt, zullen waarschijnlijk veel gezelligheid, bloopers en afgevallen scènes bevatten. Wachten op de dvd is het beste advies voor deze overbodige sequel.